Bij Huis Marseille zijn ze niet gierig: je ziet hier nu werk van maar liefst zeven fotografen. Deze expositie draait helemaal om het spelen met nieuwe perspectieven, in alle mogelijke betekenissen van dat woord. Zo concentreert bijvoorbeeld Yuki Onodera zich op eigenzinnige composities waarin ze verhoudingen tussen lichaam en beweging fotografeert. Deze beelden manipuleert ze vervolgens via digitale bewerking en met diverse druktechnieken. Toshiko Okanoue, die inmiddels hoogbejaard is, staat juist bekend om de schurende collages die ze maakt, met beelden uit tijdschriften die de geallieerde bezetters in Japan achterlieten. Van weer een heel ander kaliber is Syoin Kajii, de fotograaf die obsessed is met de zee. Hij zoomt in op de golven aan de kust van een Japans eiland op zo’n manier dat je alle details in licht, kleur en beweging kunt zien en zelfs bijna kunt voelen en ruiken. Leuk feitje: Kajii is een Boeddhistische monnik en wachtte met passend geduld op het perfecte shot in een tempel aan de kust.
Zoals de Fransen hun ‘Je ne sais quoi’ hebben, zo herkennen we bij alle zeven Japanse fotografen ook een typerende sfeer. Sterker nog, de Japanners hebben specifieke woorden voor wat de foto’s in deze expositie belichamen: ‘Wabi’, oftewel ‘serene aandacht voor eenvoudige dingen’, en ‘Sabi’, ‘Schoonheid verleend door het patina van de tijd’. We hebben ‘patina van de tijd’ even voor je gegoogled (zo zijn wij) en het betekent zoiets als: onderwerpen of objecten die mooier worden door intensief gebruik of door het verweer van de tijd. Filosofie meets kunst meets techniek en ambachtelijkheid dus.
