Onder de mysterieuze titel Mustard presenteert Magali Reus (1981) haar eerste museale solotentoonstelling in Nederland, en wel meteen in het Stedelijk. Vorig jaar won dit talent al de Prix de Rome, een prestigieuze Nederlandse aanmoedigingsprijs voor jonge kunstenaars en architecten. In de catalogus van de Prix de Rome 2015 zei Reus over haar eigen werk: ‘Mensen lezen kunstwerken over het algemeen heel snel. Ze nemen altijd aan dat ze meteen weten waar ze naar kijken. Maar bij mijn werk weet je dat vaak niet.’ Dat belooft wat.
In haar tentoonstelling van bescheiden formaat (maar ruim van opzet), presenteert Reus zeven objecten die zich het beste laten omschrijven als een soort complexe paardenzadels, opgesteld op minimalistische frames. Ieder ‘zadel’ vormt een compositie van talloze materialen, die soms vrij hi-tech aandoen, maar met welk doel? Hoe functioneel het ook oogt, in werkelijkheid shinen deze werken in hun nutteloosheid. Ze zien er in ieder geval futuristisch genoeg uit om in de toekomst wellicht ooit nog eens van pas te laten komen. Maar het blijft bij gissen.
