Wellicht ben je nog niet helemaal op de hoogte van het bestaan van het Nationaal Holocaust Museum in Amsterdam. Geen zorgen, dat waren wij tot voor kort ook niet. Het museum is sinds mei dit jaar gevestigd aan de Plantage Middenlaan in de voormalige Hervormde Kweekschool. Deze locatie was van groot belang tijdens de Tweede Wereldoorlog. De school werd namelijk gebruikt als ontsnappingsplek voor honderden kinderen, zodat zij niet in handen van de Nazi’s zouden vallen. Samen met de Hollandse Schouwburg laat deze instelling ons het verhaal van de Tweede Wereldoorlog en de Jodenvervolging zien, door middel van archiefmateriaal en persoonlijke eigendommen. Maar dit doen ze ook door middel van tentoonstellingen met het werk van kunstenaars die met dit beladen onderwerp bezig zijn. Zo opende de het museum met een installatie van Jeroen Krabbé, en nu tonen ze een video van Douglas Gordon.
Douglas Gordon is een Schotse videokunstenaar, die als eerste kunstenaar op dit gebied de prestigieuze Turner Prize in 1996 won. In het werk van Gordon staat ons collectief geheugen centraal en hij staat bekend om zijn creatieve gebruik van beeldschermen. Zijn werken vullen de ruimte waarin ze staan, waardoor je alleen nog maar oog hebt voor de videobeelden. Dit zorgt soms voor een heftige en emotionele ervaring, wat zeker het geval is met zijn werk in het Nationaal Holocaust Museum. Via de binnenplaats lopen we de achterste ruimte van het museum binnen, waar de video k.364 wordt getoond. k.364 verwijst naar een symfonie (Sinfonia Concertante voor viool, altviool en orkest in E-flat Major, k.364) van Mozart. We volgen twee violisten die in een trein onderweg zijn van Berlijn naar een uitvoering van het concert in Warschau. Terwijl zij dezelfde weg afleggen als hun familie naar concentratiekampen vertellen zij hun indringende en tragische familieverhalen.
