Een eerste grote liefde. Je zou het een universele ervaring kunnen noemen. Waar je ook woont en wie je ook bent, een ding is zeker, er gaan grootse gevoelens mee gepaard. Dit is precies de rode draad die door de tentoonstelling ‘Champú’ van de Waalse fotograaf Vincent Delbrouck (1975) loopt. Foto’s van verliefde en ‘chillende’ jeugd tegen een achtergrond van exotische planten, een rivier om in af te koelen en huizen met afgebladderde, felgekleurde muren. Deze muren staan in Cuba. Niet het meest voor de hand liggende land voor een fotoserie over zorgeloze jongeren. Bij Cuba denk je wellicht eerder aan de politieke situatie aldaar; het land verkeert in een zware economische crisis en er is nauwelijks toekomstperspectief voor de bewoners. Maar, zo ontdekte de Waalse fotograaf, er is altijd plek voor de liefde. Zijn honderden foto’s uit Cuba vullen nu de helft van Huis Marseille – van stillevens tot portretten van tieners in de Havaanse wijk La Vibora, waar de jongeren wonen, knuffelen en zoenen. Ze zijn jong en verliefd, de toekomst is voor later.
GO | NO GO #317: Verliefd op Cuba
Gaan of niet gaan: dat bepaal je zelf. Wij geven je – met een kritische blik – tips voor tentoonstellingen. Afgelopen week bezochten we Huis Marseille in Amsterdam, waar op dit moment de tentoonstelling ‘Champú’ van fotograaf Vincent Delbrouck te zien is.
De autodidact Vincent Delbrouck komt al sinds 1997 in Cuba en maakte er diverse fotoseries in zijn herkenbare, dagboekachtige stijl. Zoals hij op zijn website schrijft, heeft hij een lange en gepassioneerde relatie met het eiland; hij noemt het ook wel zijn ‘adoptive country’. Cuba heeft zelfs een helende werking op de fotograaf. Zo vertrok hij in 2017 met een burn-out naar het eiland en kwam er weer helemaal tot zichzelf. In 2018 keerde hij voor de zoveelste keer terug en liep op een dag wat uit de losse pols te fotograferen in La Vibora. Daar stuitte hij op een groep jongeren; hij raakte meteen helemaal in de ban van ze en voelde zich thuis tussen deze jonge mensen die barsten van levenslust. Hij wilde deze joie de vivre en hun eerste stapjes in de liefdesarena vastleggen op beeld. Belangrijk voor Delbrouck is dat hij een connectie voelt met zijn onderwerp. Met deze groep nam hij dit wel heel nauw: hij kreeg een relatie met de 19-jarige Helen, waar hij inmiddels mee is getrouwd. Lang leve de liefde in La Vibora.
Delbroucks foto’s hangen kris kras door elkaar in allerlei vormen en maten. De portretten zijn kleurrijk, sommige bijna monochroom, soms enorm opgeblazen, en tonen de onbezorgde maar ook zeker de kwetsbare kant van de jongeren. Zo zien we op een enorme foto Leslie in close-up; met smokey eyes en een neuspiercing kijkt ze stoer in de camera. Ondanks of juist dankzij al die stoerheid zie je een puber die zichzelf aan het ontdekken is. Naast portretten zijn er ook veel foto’s van groepjes verliefde jongeren die staan te zoenen, samen muziek luisteren, een sigaret roken of champú (goedkope rum) drinken. Ach, was je zelf nog maar zo jong, onbezorgd en vrij. Zijn stillevens maakt Vincent Delbrouck als hij alleen door de stad loopt en werkte met wat er is. Het zijn stuk voor stuk pareltjes. Zo wordt een weggegooid stuk papaya in een hoek op straat door de compositie, de kleuren en de lichtinval een prachtig, schilderachtig beeld. Net als de close-ups van exotische planten die vruchtbaarheid uitstralen. Samen vormen al deze foto’s een soort collage die je doen verlangen naar een hete zomer op het prachtige Cuba, waar je voor het eerst echt verliefd wordt.
Oriss Abreu Pavie is een van de tieners uit de wijk La Vibora in Havana die in 2018 rondhangt in het park Los Chivos. Op een enorme print zien we haar, zo het lijkt, vertwijfeld liggen met haar hoofd dramatisch in haar nek geworpen en haar blik op oneindig. Het moge duidelijk zijn, deze puber heeft het zwaar. Orris is namelijk smoorverliefd en hier gaan nogal wat onzekerheden mee gepaard. We volgen haar zieleroerselen via haar zeer persoonlijk relaas afgedrukt op de wanden van Huis Marseille. Oriss teksten lopen zo als een rode draad door de tentoonstelling. De kalverliefde is voelbaar en laat je nog meer in de belevingswereld van de geportretteerde jongeren kruipen. In hoofdstuk één van haar verhaal schrijft ze met het nodige gevoel voor drama: ‘Ik ben verliefd! Hoe zeg je dat zonder dat het raar klinkt? Ik heb het net pas door en… ik weet nu al niet wat ik moet zeggen.’ Naarmate het verhaal vordert kun je helemaal meegenieten met de intieme gedachten en gevoelens van Oriss. Die schieten op en neer, zoals dat bij een eerste liefde gaat. Zo schrijft ze verderop: ‘SHIT! Hij is nog dommer en zieker dan ik dacht….. IK VIND HEM ECHT WAANZINNIG LEUK!!’ Het is een verhaal vol hoogte- en dieptepunten en Orris vraagt zich regelmatig af: Vindt hij me leuk of vindt hij me niet leuk? Benieuwd hoe het afloopt tussen Oriss en haar crush? Ik verklap niks. Het antwoord vind je in Huis Marseille.
Zelf bezoeken?
Wil je meer weten over de manier waarop de fotograaf te werk gaat? Kijk dan naar dit interview dat gemaakt werd door Foam, ter gelegenheid van een expositie van Delbrouck in het fotografiemuseum in 2016.