De Kunstmeisjes 06 juni 2017

GO | NO GO #69: Onderweg naar de plee nog wat kunst meepakken.

Gaan of niet gaan: dat bepaal je zelf. Wij geven je – met een kritische blik – tips voor tentoonstellingen. Deze keer hebben we de kleine expositie ‘Heritage’ van fotografe Marie Hudelot in de gangen van de Tolhuistuin bezocht.

Bij Framer Framed kun je terecht voor tentoonstellingen van internationale hedendaagse kunstenaars, vaak politiek geëngageerd en met een maatschappijkritisch randje. Zo zwart-op-wit klinkt dit enorm hoogdravend en lastig, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Voor de zomermaanden heeft Framer Framed bijvoorbeeld een heel toegankelijke fotoserie gecureerd: Heritage van Marie Hudelot. Deze vind je niet in de expositieruimte naast het het restaurant, maar verspreid door de gangen van de Tolhuistuin.

Marie Hudelot (1981) kijkt op naar kunstenaars ORLANCindy Sherman en Andres Serrano (de laatste is binnenkort te zien bij Huis Marseille, stay tuned!) en vindt inspiratie in haar eigen gemengde afkomst (ze is Frans-Algerijns). In haar werk domineren de thema’s identiteit, erfgoed en culturele hybriditeit. Wat maakt iemand uniek, eigen, of juist precies het tegenovergestelde? Wanneer hoor je ergens bij en wat voor invloed heeft onze afkomst op hoe wij onszelf voelen en hoe anderen ons zien? Deze onderwerp zijn belangrijk én populair in deze tijden van massamigratie, zowel de gedwongen variant door oorlogssituaties, als de volledig vrijwillige soort door de steeds groter wordende #wanderlust. Hudelots serie Heritage bestaat uit fantasieportretten van familieleden: de gezichten (normaliter het meest belangrijk in een portret) zijn bedekt door natuurlijke en ritualistische objecten. Volgens Hudelot kunnen deze objecten de ware aard, het unieke karakter van deze personen net zo goed – of zelfs beter – weergeven als hun gezicht of oogopslag.

Marie Hudelot – Foto’s uit de serie Heritage (2013), via Framer Framed.

Conceptueel gezien is Hudelots serie heel interessant, juist omdat het een actueel thema is: hoe bepalen we onze eigen identiteit en hoe zien anderen ons? Door het te verbeelden met behulp van ritualistische en/of symbolische objecten, creëert Hudelot een soort stillevens of familiewapens. De foto’s zijn enerzijds heel mysterieus en anderzijds heel gelikt en fashionable. Het grote inleven blijft bij ons wel uit. De verhalen van de familieleden (op basis waarvan Hudelot deze serie heeft gemaakt) krijg je er niet bij. De foto’s horen namelijk hun persoonlijkheden weer te geven – that’s the whole point. Op momenten voelt het wel alsof we als buitenstaanders naar een kinderspel tussen broertjes en zusjes kijken: “Als jij een vrucht was, wat zou je dan zijn? En als mama een kleur was, welke kleur dan?” Wij kennen ‘mama’ niet, dus herkennen we haar ook niet in deze serie. Het verbeelden van individuen door middel van objecten is iets heel subjectiefs – het enige dat wij als buitenstaanders kunnen doen is associatief kenmerken aan deze mensen toeschrijven. Een leuk spelletje, dat zeker. Wij zijn er in ieder geval nog niet over uit wat de ananas betekent: is het een referentie naar Magritte of is het meisje zelf zoet van binnen en een beetje stekelig van buiten? Hopelijk komt Hudelot ooit een keer de familieverhalen vertellen, zodat wij ons iets meer verbonden voelen met de foto’s.

Zoals we net al schreven, misten wij een beetje feeling bij deze expo. Eén ding is zeker: de locatie heeft niet geholpen. De gangen van de Tolhuistuin zijn een van de meest troosteloze expositieplekken die wij ons kunnen bedenken (los van die enge zijstraatjes in het centrum van Amsterdam die ruiken naar urine en schaamte). Het plafond is laag, het licht is slecht en in je ooghoek zie je continu mensen de toiletten in- en uitlopen. Achteraf bleken wij ook nog eens een deel van de tentoonstelling gemist te hebben –  het gaat boven verder door. Tip nummer één is dus: neem de moeite om alle foto’s op te speuren, zodat je niet – zoals wij – de helft mislopen. Tip nummer twee: ga vooral een keer terloops naar deze tentoonstelling – een tochtje met de pont speciaal voor deze kleine serie is wellicht iets teveel gevraagd. Spreek dus met vrienden af op het terras of in het restaurant en pak tussendoor nog even wat kunst mee!

Zelf bezoeken?

Hoe lang doe je er over?
15 minuten
Expert level
Beginners | Gevorderden | Crazy pro
Meer weten

Een grote inspiratiebron voor deze specifieke serie was volgens Hudelot de film ‘Zelig’ (1983) van Woody Allen. In deze film past de hoofdpersoon (gespeeld door Allen zelf) zich continu aan zijn omgeving aan. Hudelot sprak vooral het idee van “meerdere persoonlijkheden” (wat identiteit betreft, niet de psychische stoornis) aan. Combineer je bezoek aan de Tolhuistuin dus met een movienight op de bank, de avond ervoor – een heerlijk cultureel weekend als je het ons vraagt! Hier vind je alvast de trailer.

De tentoonstelling ‘Heritage’ van Marie Hudelot in de gangen van de Tolhuistuin is nog t/m 3 september 2017 te zien.

Meer informatie