Terwijl onze stappen weergalmen door de weldadige gangen met marmeren vloeren in Huis Marseille, staan we zaal na zaal oog in oog met de daklozen in de foto’s van Andres Serrano (New York, 1950). In de ogen van de een zie je trots die met alle macht bewaakt wordt, op het gezicht van een ander een grote glimlach, speciaal voor de foto, een derde kijkt gewoon vooruit. Verder niets. Andres Serrano toont deze mensen precies zoals ze zijn, zonder te oordelen en zonder een specifieke boodschap uit te willen dragen.
Het begon allemaal in 2005 met de serie Nomads: de fotograaf had zich beseft dat daklozen nooit op de foto gaan, gewoon om een portret van zichzelf te hebben. Waar wij minstens één paspoortfoto hebben (waar we waarschijnlijk twee tot vijf jaar over klagen tot we ons weer zorgen gaan maken over de volgende) en tientallen selfies op social media, worden bewoners van metrostations en parkbankjes meestal alleen op beeld gevangen als ze in het nieuws komen. Een heel scala aan ervaringen gaat aan hen voorbij: jezelf zien veranderen door de jaren heen, je persoonlijkheid terugzien in een foto, jaren later lachen om een kapsel dat je destijds had. Serrano besloot een fotostudio neer te zetten in metrostations in New York en de ‘nomaden’ van deze metropool eindelijk eens vast te leggen. In 2014 volgde zijn project Residents of New York, dat als doel had om bewoners van New York (door middel van posters in heel de stad) bewust te maken dat de daklozen die de meesten heel bewust negeren ook gewoon mensen zijn. Dit was zo’n succes dat hij in 2015 gevraagd werd om de daklozen van Brussel te fotograferen, wat resulteerde in zijn serie Denizens.
