De Kunstmeisjes 07 september 2017

GO | NO GO #76: Fotografietalent spotten

Gaan of niet gaan: dat bepaal je zelf. Wij geven je – met een kritische blik – tips voor tentoonstellingen. Deze week ontdekken we nieuw fotografie talent in Foam.

We love a good update. Zeker als die update betekent dat je met een kleine investering, zeg circa één uur van je tijd, meteen op de hoogte bent van de stand van zaken in de fotografie. Foam organiseert namelijk alweer voor de elfde keer hun Foam Talent show: een zorgvuldig gecureerd overzicht van upcoming internationaal fotografietalent. Na vorige edities in Londen, Parijs en New York, wordt het dit jaar – hoezee! – in Foam zelf gehouden. Lucky for us, want een tour langs de rising stars van over heel de wereld wordt hierdoor een stuk goedkoper.

Foam heeft een selectie van 20 veelbelovende talenten uit een poule van maar liefst 1790 fotografen uit 75 verschillende landen gemaakt. Wij zijn om te beginnen al heel blij dat we niet in de jury zaten, damn wat een werk. Het eindresultaat liegt er echter niet om: verspreid over een aantal zalen laten de nieuwe talenten ons haarfijn zien wat de nieuwe trends op fotografiegebied zijn. Dit betreft zowel de onderwerpen als de technieken. Zo zien we veel maatschappelijk betrokken thema’s, als bijvoorbeeld onze angst voor terrorisme, verbeeld door Thomas Kuijpers. Naast “normale” fotografie (netjes in een lijstje aan de wand), zie we ook dat de nieuwe lichting het medium oprekt; installaties en verschillende media worden toegevoegd om hun boodschap over te brengen.

De tentoonstelling is echt een rit die je zelf moet ervaren en waar je hoe dan ook een stuk wijzer uitkomt. Aangezien we zelf dol zijn op lijstjes (Buzzfeed, you have shaped our generation), leek dit ons de perfecte gelegenheid om er één voor jullie te maken. Drie kunstenaars die volgens ons een absolute GO zijn:

Links: From the series “Traces”, door Weronika Gęsicka, via Foam, Amsterdam. | Rechts: Mark Dorf, “Landscape 14”, 2017, via mdorf.com

Om maar meteen te beginnen met het meest gebruikte persbeeld uit de expo en tevens de cover van het Foam Magazine: de Poolse Weronika Gęsicka (1984). In haar werk onderzoekt ze ons geheugen en de mechanismen die hiermee gepaard gaan. Hoe slaan wij het verleden op in onze herinneringen aan de hand van beelden? Haar werk is erg humoristisch en absurdistisch, waardoor je er naar kunt blijven kijken. De serie Traces die we in Foam zien, bestaat uit Amerikaanse foto’s van zo’n 70 jaar geleden. De personen op de foto’s zijn vervolgens onder handen genomen door Gęsicka, waardoor lichaamsdelen en houdingen ineens heel anders zijn dan op het originele beeld. It’s freaky and we love it.

Mark Dorf (1988) uit de Verenigde Staten is de belichaming van een fotograaf die zowel technische vernieuwing als relevante thematiek in zijn werk laat zien. Het is een mengelmoes van fotografie, installatiekunst, digitale media en sculptuur (zie de foto rechts). Hij fotografeert natuurlijke taferelen, zoals planten en struiken uit de Botanische tuinen van Brooklyn en de Bronx en laat digitale hulpmiddelen gewoon zichtbaar. Zo zie bijvoorbeeld midden in zijn foto’s de kloon-tool van Photoshop, waarmee je fragmenten uit de foto kan klonen en hergebruiken. Dorf wil ons hiermee wijzen op de pijnlijke werkelijkheid dat er tegenwoordig weinig ‘natuurlijks’ meer is aan de natuur zoals wij deze kennen. Een aangeplant bos dat ‘wild’ moet lijken, is ook maar een constructie naar ons idee van hoe ‘ongerept’ eruit zou zien. Wij stadsmeisjes keken in ieder geval met een scheef oog naar elk stuk onkruid dat we onderweg naar huis tegenkwamen.

Zaalopname Foam Talent met het werk van Alix Marie

De laatste fotograaf in dit rijtje, is de Franse Alix Marie (1989). Zij is best een beetje obsessed door de menselijke huid, to say the least. Dit is het grootste orgaan dat wij bezitten en is tegelijkertijd een erg kwetsbaar onderdeel van ons lichaam – het is ons meest directe contactpunt met de buitenwereld. Om dit thema af te beelden, gebruikt Alix Marie fotografie op verschillende manieren: als “gewone foto’s” aan de wand, maar ook als cut-outs in installaties die de ruimte inspringen en in jouw comfortzone als kijker treden. Verwacht echter geen gave huidjes, zoals je ze kent van modebladen of advertenties. Haar werk stoot af en trekt aan, het is tegelijkertijd goor en lekker. Ze doet ons beseffen hoe ver we misschien wel van de lelijke schoonheid van onze eigen natuur zijn gaan staan. We strijken onze huid immers liever glad met filters of fillers dan dat we op onze poriën inzoomen, toch? Botox, anyone?