De titel van de tentoonstelling, The Dogs Bark, But The Caravan Goes On, zingt je tegemoet. Het is een oud gezegde dat in vele talen van het Midden-Oosten tot aan India voorkomt en van generatie op generatie is overgeleverd. Het betekent ongeveer zoiets als ‘De geschiedenis beweegt voort, ongeacht de kritiek of weerstand die het mag verduren.’ Je kunt de tijd niet stoppen en vooruitgang niet tegenhouden. Het is deze leidraad die door de schilderijen van de Britse kunstenares met de even liederlijke naam Esiri Erheriene-Essi loopt.
Inspiratie voor haar kunstwerken vindt Erheriene-Essi in bestaande foto’s van mensen die in de jaren zestig, zeventig en tachtig zijn geëmigreerd uit landen in Afrika, Suriname, de Caribische eilanden en Haïti om een nieuw leven op te bouwen in Westerse landen. Wie de mensen zijn en wat er verder met ze is gebeurd, weten we niet. Erheriene-Essi laat namelijk haar eigen version of events zien. Ze neemt de mensen op de foto’s als uitgangspunt en creëert nieuwe verhalen, breit er een eigen happy ever after aan vast. Het doet ons denken aan het spelletje dat we wel eens speelden toen we klein waren; je zit in de bus of trein, kijkt naar de vreemden om je heen en probeert je te bedenken wie ze zijn, hoe ze heten, waar ze naartoe gaan, enzovoorts, enzovoorts. Tegen het einde van de reis heb je hele levensverhalen in je hoofd geschreven en is het zelfs een beetje moeilijk om de mensen nietsvermoedend te zien uitstappen en verdwijnen. Naar de personen in Erheriene-Essi mogen we ietsjes langer kijken dan gedurende een enkele busrit, althans: tot en met 17 februari. Laten we dus even nader kennismaken…