GO|NO GO #108: Maximale aandacht voor minimale kunst

Wij begrijpen best dat je een beetje schrikt als je bij binnenkomst in een galerie enorme tent-vormige platen op de vloer ziet liggen en welgeteld één papiertje aan de wand ziet hangen. Daarom is het geen gek idee om meteen even een persbericht te vragen. Gun jezelf even de tijd om deze te lezen en ga dan kijken wat er te zien is. Zoals je zelf ook al snel zult merken, is het niet erg vol en zul je drie grote sculpturen op de grond zien en meerdere werken van papier (niet ingelijst, met spijkertjes aan de muur).Less is more. Dat geeft je goed de kans om jouw aandacht te focussen en eens iets beter naar enkele objecten te kijken. Neem bijvoorbeeld de sculpturen op de vloer. Deze platen zijn gemaakt van dibond, een materiaal wat voornamelijk in de fotografie gebruikt wordt, om foto’s op te plakken. Voor Wéry was dit een ideaal materiaal, omdat het stevig is, maar niet te zwaar. Dat kwam goed van pas in het maakproces: ze laat de verf namelijk over de platen vloeien, waarvoor ze ze continu heen en weer moest bewegen. Je kunt je voorstellen dat het daarom wel handig is dat de plaat niet van massief staal is, maar van een lichter stevig materiaal zoals dibond. Op de bovenzijde van het dibond is al acryl aangebracht, waardoor de door haar aangebrachte acryl verf goed hecht. Wanneer je de werken van dichtbij bekijkt, zie je dat de verf niet simpelweg met een kwast is geschilderd, maar Wéry aan het experimenteren is geslagen. De drie sculpturen hebben allemaal een andere kleur en structuur; bij het rode werk zie je bijvoorbeeld dat het oppervlakte volledig anders is en de pigmenten zich op bepaalde plaatsen hebben opgehoopt en bijna doen denken aan lava. Kortom, deze werken worden steeds spannender naarmate je langer kijkt. Dan ontdek je namelijk pas echt hoe vorm, materiaal en kleur zich tot elkaar verhouden en elkaar versterken. En laten dat nou juist de kernwaardes van minimale kunst zijn. Kennis over Minimal Art na deze expo: Check!

Let’s be honest: het werk van Wéry schreeuwt niet bepaald: kaskraker. De platen zijn enorm (150 x 260 cm) en de gemiddelde Amsterdamse woning kennende, moet je van echt goede huize komen om zo’n werk een plekje te kunnen geven. Daarnaast zijn dure kunstwerken wat moeilijker te verkopen, omdat natuurlijk niet iedere verzamelaar veertigduizend euro kan neertellen. Maximale inzet voor minimale kunst. Maar galerie Slewe laat zien dat het niet altijd all about the money is: Martita Slewe gelooft in de kwaliteit van de kunstenares en wil haar niet in de vergetelheid doen geraken. Misschien is dit niet het eerste waar je aan denkt als je een galerie binnen wandelt, maar een galerie is ook maar een soort winkel. Het siert Slewe dat ze zo’n groot risico neemt: da’s liefde voor de kunst. Voor ons maakt dat de tentoonstelling nog meer de moeite waard om te bezoeken. Nu maar hopen dat die grote verzamelaar of dat museum langskomt…