‘Fernando Botero. Voorbij de vormen’: Vormen voelen
Ik had nooit gedacht dat de meest uitdrukkingsloze gezichten zoveel emoties bij me zouden losweken. Ja, zelfs een glimlach. Het moet een raar zicht geweest zijn, met een lach om de mond stond ik in het Musée des Beaux-Arts in Mons (BAM) voor een gigantisch schilderij (203 x 169 cm) van een vrouw met drie kinderen en een kat. De Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero (1932) schilderde hier een kleurrijke, krappe huiskamer waarin van alles lijkt te gebeuren. Een bonte was hangt te drogen aan de waslijn, speelgoed slingert rond en het zusje speelt met een pop terwijl net boven haar hoofd broerlief aan het snoer van een strijkijzer trekt. Als dat maar goedkomt. Ik moest lachen want de figuren zijn zo buitenproportioneel geschilderd en de gezichten zo klein. Zelfs de huiskat heeft dezelfde uitdrukking als mama en de kinderen: ogen ver uiteen, lippen op elkaar geperst en mondhoeken naar beneden. Het is een aandoenlijk tafereel. Toen ik dichterbij ging kijken, zag ik tranen op de bolle wangen van de vrouw. Botero schilderde hier een weduwe met haar kroost. Gedaan met lachen.