HANNA DE VOS
Als ik naar dit werk van de Franse kunstenaars Maud Chalard & Théo Gosselin (1989 en 1990) kijk, kan ik op de achtergrond bijna de vage klanken horen van een autoradio die Bruce Springsteen of Johnny Cash afspeelt. Het werk heeft iets typisch Amerikaans en is dan ook ontstaan tijdens een roadtrip die het kunstenaarsduo maakte met hun vrienden, dwars door de VS. In de foto’s die ze schoten, is vooral de zoektocht naar vrijheid belangrijk; de vrijheid om los te breken van het dagelijks bestaan, om poedelnaakt in een helderblauw meer te springen of om bij een verlaten tankstation in the middle of nowhere op een autodak te klimmen. Mijn vliegticket naar the land of the free is bij het zien van hun werk al praktisch geboekt.

CARLIEN LAMMERS
‘ME AND ME’ is de titel van de eerste publicatie van de Japanse fotograaf Izumi Miyazaki (1994). De titel kon niet accurater, want ze maakt bijna alleen maar zelfportretten. Surrealistische werken in felle kleuren, die een lach op je gezicht toveren. Want kunst mag ook best luchtig en grappig zijn, graag zelfs. Haar zelfportretten zijn altijd gesitueerd in speelse composities, met de meest uiteenlopende attributen. Zo drijft ze de spot met culturele clichés en plaatst ze zichzelf op een enorme berg van onigiri (een Japanse rijstbal). Of Miyazaki portretteert zichzelf met haar tong in een rijstgerecht met vis, waarbij haar tong overloopt in de vis. Bizar? Jazeker. Maar zeker ook een aanrader voor een goed humeur.

ANANDA HEGEMAN
Opgestapelde willekeurige vormen, but make it fashion. Het lijkt wel alsof de Italiaanse Lorenzo Vitturi (1980) dit altijd in zijn achterhoofd houdt terwijl hij werkt. Vitturi verdiende zijn brood eerst met het creëren van filmsets, maar combineert tegenwoordig spelenderwijs fotografie, collage en beeldhouw- en schilderkunst door tijdelijke installaties in zijn studio of op locatie te maken en deze dan te fotograferen. Het resultaat: kleurrijke combinaties van verschillende vormen, texturen en materialen. Abstract, maar toch herkenbaar. Zo zie je in dit werk zowel een buitenaards landschap, als een modern stilleven met een enorme baksteen. Either way zijn het beelden die je aandacht vasthouden.

YAËL SPECK
Mijn oog viel gelijk op dit werk van Amerikaanse fotograaf Todd Hido (1968). Het is net een gepauzeerde filmscène: wat zou eraan vooraf gegaan zijn? En wat gebeurt er hierna? Dit gevoel van suspense maakt dat je je fantasie de vrije loop kunt laten gaan. Hido staat bekend om het fotograferen van huizen verspreid over de gehele VS. Maar het zijn geen vrolijke ansichtkaarten; hij wil de verlatenheid en anonimiteit in de buitenwijken en de wanhoop van de dalende huizenmarkt aankaarten. Zijn fotoserie bundelde hij in 2001 in het boek House Hunting. Een boek vol met fotos als deze waarin vele onvertelde verhalen schuil gaan. Voeg er zelf een dot imagination aan toe en je hebt voorlopig geen Netflix meer nodig.

MIRJAM KOOIMAN| Deze zwart-witfoto lijkt rechtstreeks uit een familiealbum te komen. Het onderschrift vermeld dat het nichtje van de fotograaf op deze foto staat, Maria Jesus, die in 1989 in Frankrijk arriveerde vanwege het overlijden van haar vader. Wie deze foto koopt, wordt echter op het spoor van de waarheid gezet. Op het label van het certificaat van echtheid staat namelijk vermeld: ‘Collage, Linda & The Tower of La Cité Du Clos St Lazare, Seine-Saint-Denis, France, 2018.’ De foto is onderdeel van een dromerige documentaire serie, gebaseerd op de familiegeschiedenis van Alexia Fiasco. Als jonge, zwarte dochter van een immigrant wilde ze er niets weten, gedreven als ze was om te integreren. Haar vader had de Kaapverdische eilanden verlaten toen hij slechts 13 jaar oud was, en zou nooit terugkeren. Wanneer hij komt te overlijden, besluit Fiasco in 2017 dan toch naar zijn geboorteplaats af te reizen, in een zoektocht naar haar roots. In plaats van antwoorden te vinden, keert ze terug met meer vragen dan ooit en foto’s van een familiealbum dat ze nooit heeft gevonden. Maria-Jesus heet dus wellicht eigenlijk Linda (maar is misschien wel degelijk haar nichtje?!), en het gebouw dat zich op de achtergrond halverwege de foto spiegelt geeft een woontoren weer in La Cité du Clos St Lazare, een buitenwijk van Parijs gebrandmerkt door nieuwsberichten over moorden en drugsbendes. Haar foto’s mogen dan ‘bedacht’ zijn, ze reconstrueren wel degelijk een verhaal over identiteit – en dat is een ware puzzel.