GO | NO GO #118: De wonderbaarlijke algoritmes en paardenbloemen van Studio Drift

In de tentoonstelling ‘Coded Nature’ staat de verwondering en de verbazing centraal. Verwonderen kan je je over installaties waarbij de sublieme schoonheid van de natuur wordt vertaald in inventieve technologie. Verbazen kan je je over de bijzondere materialen en ingenieuze technieken. De installaties zijn groot en pakken je in. Zo zien we een installatie als ‘Fragile Future’ waarin een constructie van lichtgevende paardenbloemen de hele zaal door woekert. Het werk komt voort uit het eindexamenproject van Lonneke Gordijn uit 2005. Stuk voor stuk werden de paardenbloemzaadjes met de hand op de LED-lampjes geplakt met als resultaat dat het licht op een prachtige, natuurlijk ogende manier wordt gefilterd. Ook de installatie ‘Shylight’ (die je misschien wel kent uit het Rijksmuseum) omvat de gehele tentoonstellingsruimte. Stoffen hanglampen bootsen slapende en ontwakende bloemen na; één voor één en volgens een onvoorspelbare choreografie openen de bloemen zich in een bijzondere dans. Voor je het weet sta je enkele minuten gehypnotiseerd en met open mond te kijken.

Naast een emotionele reactie, roept het werk van Studio Drift ook enkele moeilijke levensvragen op. Een centrale vraag is of natuur en technologie één kunnen worden. In plaats van dat de twee elkaar tegenwerken, streeft Studio Drift naar een harmonieus huwelijk waarin natuur en techniek naadloos in elkaar over gaan. In de vroege serie ‘Ghost Collection’ vraagt het ontwerpersduo zich bijvoorbeeld af of iets materieels – een object of ding – een ziel kan hebben? Als antwoord hierop maken ze een serie futurische stoelen van plexiglas waarin een geest lijkt opgesloten te zitten. Met ontwikkelingen als Siri en andere pratende robots, vragen we ons af: hoe menselijk kunnen objecten over honderd jaar zijn? Leven we dan in een wereld zoals we die zien in de film ‘Her’? Echter, het spektakelstuk van de tentoonstelling is ‘Drifter’, een groot grijs betonblok dat eenzaam zweeft in de lucht en ons laat nadenken over over een utopische leefwereld van de toekomst. Hoe zal die worden vormgegeven? Wat nu misschien nog onvoorstelbaar lijkt – zoals dit zwevende betonblok – wordt vanzelf de nieuwe norm. Het blok lijkt zich daarbij te hebben losgebroken van de constructie blokken waartoe het behoorde en gaat alleen ‘zijn’ eigen weg. Het is een van de vele werken waarmee Studio Drift de verhouding tussen het individu en de groep – het collectief –  onderzoekt en de daarbijbehorende (illusie van) vrijheid. Hebben we uiteindelijk meer vrijheid als we ons aanpassen aan de groep of als we ons loswrikken en alleen verder gaan? Je leest het al, het is een tentoonstelling die je aan het denken zet.

Naast eigen werk van Studio Drift, kan je in de tentoonstelling ook werk zien van kunstenaars die inspiratiebronnen zijn voor Studio Drift. In samenwerking met Stedelijk-conservatoren maakte Studio Drift een selectie uit de collectie van het museum. Zo voelt het ontwerpersduo onder meer een sterke verwantschap met James Turrell en zijn fascinatie voor licht, de ambitieuze schaal waarop Christo gebouwen inpakte en de meditatieve werking van de muziek van Philip Glass. Dit zal wellicht niet iedereen even veel zeggen, maar voor de kenner is het interessant om de kruisbestuiving tussen verschillende kunstenaars te zien.