Tegen het einde van het jaar vliegen de goede voornemens je rond de oren. Onthaasten blijkt het nieuwe stoppen met roken. Deze zen-modus kun je bereiken door een flink potje te yoga-en of je onderbroeken in een Marie Kondo-vouw te draperen. Onze ideale manier van onthaasten (en daarom nummer één goede voornemen voor 2020) is: meer musea op mooie plekken ontdekken en bezoeken. Onze redactie heeft daarom enkele van haar favoriete musea op een rijtje gezet. And away we go!

Exterieur van Museum MORE, via: De Architecten

Carlien Lammers | Museum MORE, Gorssel
“Een museum dat ik al van mijn to-do-lijstje heb afgevinkt en jullie graag cadeau geef, is Museum MORE in de Achterhoek. Dit museum biedt niet één, maar twee prettige locaties om artistiek te relaxen. In de bosrijke omgeving van het Gelderse Gorssel vind je het herenhuis-met-aanbouw dat is uitgevoerd volgens het credo less is more. De museumzalen zijn ruim en licht, en de toegankelijke collectie staat duidelijk in de spotlight. Deze collectie is de perfecte hangout voor degenen die dol zijn op stillevens, portretten of stadsgezichten die niet van de werkelijkheid te onderscheiden zijn. In dit museum hebben ze namelijk de grootste collectie moderne realisten van Nederland. They are keeping it real, letterlijk, met onder meer het werk van Charley Toorop en Pyke Koch. De tweede locatie van Museum MORE is een heus kasteel met slotgracht. Hier kun je de waan van de dag achter je laten en je onderdompelen in de sprookjesachtige modecreaties van Fong Leng en de magische kunstwerken van Carel Willink. Kijk niet op van een dromedaris in de beeldentuin van Versailles of dystopische straatbeelden, Willink verrast je met, zoals hij zelf zegt, zijn “geamuseerde pessimisme”. Dus klim in die kasteeltorens en drop your hair like Rapunzel.”

Meer informatie over Museum MORE: https://www.museummore.nl 

Textiellab, via textielmuseum.nl 

Julia Fidder | Textielmuseum, Tilburg
“Gevestigd in een voormalige textielfabriek in Tilburg vind je het Textielmuseum. Hier wordt met enige regelmaat een flinke fles champagne gepopt, kan ik me zo voorstellen; ze slepen de ene na de andere prijs in de wacht. In 2017 won het Textielmuseum de MuseumPrijs en vorig jaar werden ze verkozen tot ‘The Best in Heritage’. Deze laatste prijs ontving het Textielmuseum omdat ze naast inspirerende tentoonstellingen ook educatieve programma’s en een gespecialiseerde werkplaats in huis hebben. Het Textielmuseum is dus niet alleen een museum maar ook een kennis- en ontwikkelcentrum. Bovendien is het de enige plek ter wereld waar design, kunst, mode, erfgoed en innovatie op het gebied van textiel samenkomen. De veelzijdigheid van dit museum zorgt ervoor dat het bruist en leeft. In het museum wordt aan jong en oud uitgelegd dat textiel meer kan zijn dan een stuk stof, terwijl je in het TextielLab midden in het maakproces van internationale ontwerpers, kunstenaars en architecten staat. Uit de machines in het lab komen de meeste toffe ontwerpen gerold, en jij staat erbij en kijkt er naar. En als je echt geluk hebt, heb je zomaar kans om een van de kunstenaars het hemd van het lijf te kunnen vragen.”

Meer informatie over het Textielmuseum: https://www.textielmuseum.nl 

Interieur Museum Catharijneconvent, via uitagendautrecht.nl

Hanna de Vos | Museum Catharijneconvent, Utrecht
 “Wie deze kerstdagen nog even langs wil bij baby Jezus, is bij Museum Catharijneconvent in Utrecht aan het goede adres. In dit museum hoef je niet lang op zoek te gaan naar het kerstverhaal; Jezus and friends komen voor op ontelbaar veel altaarstukken, schilderijen en beeldhouwwerken. Het Catharijneconvent is namelijk één van de belangrijkste musea van Nederland als het op middeleeuwse en religieuze kunst aankomt. Klinkt dat misschien wat stoffig en saai? On the contrary! Sta je het ene moment nog stiekem te gniffelen bij een Maria met een nét te groot hoofd of het kindje Christus dat oud genoeg lijkt voor een midlifecrisis, het volgende moment valt je mond vol bewondering open. Zo lijkt de glinsterende schatkamer vol goud, zilver en edelstenen licht te geven in het donker en kun je op een schilderij van de kruisiging Maria’s hartenkreten bijna horen. Maar het beste is misschien wel het jasje waarin de museumcollectie is gestoken. Het Catharijneconvent is namelijk gevestigd in het mooiste museumgebouw van Nederland: een voormalig klooster uit de vijftiende eeuw. Op dezelfde plekken waar de monniken vroeger hun maaltijd aten of hun gebeden zeiden, hangen nu de mooiste kunstwerken. Oren open dus, terwijl je door de kloostergangen en de binnentuin wandelt; ergens in de verte kun je misschien nog de mysterieuze klanken van monnikenzang horen.”

Meer informatie over het Catharijneconvent: https://www.catharijneconvent.nl

Het HEM interieur, via nrc.nl, foto: Walter Herfst

Renee Schuiten | Het HEM, Zaandam
“Dit museum wordt ook wel het Tate Modern aan het Noordzeekanaal genoemd. Niet omdat het zo lekker bekt, maar omdat het er verdacht veel van weg heeft: een industrieel pand vol hedendaagse kunst met een rauw randje. Afgelopen jaar opende het museum haar deuren en was meteen een hit, want Het HEM doet het nét eventjes anders. Ze zijn bijvoorbeeld geopend van twaalf tot twaalf en er is geen museumshop. (Dat laatste is wel even wennen, want wie loopt er niet even binnen in een museumshop na een kunstuitje?) Meanwhile back at the ranch — Het HEM programmeert vier tentoonstellingen per jaar — Chapters — die verbonden zijn aan de seizoenen. Daarvoor halen ze elke keer een andere curator binnen. Niet de usual suspects, maar creatievelingen uit verschillende velden. Het HEM is niet alleen een art space, maar ook een plek waar je gewoon lekker wilt chillen, dankzij de grote ‘woonkamer’, de natuur om je heen, een bar en een restaurant. O, en dan vergeet ik bijna de kunstinstallatie van twee strandwachtersstoelen te noemen! Hier wacht je, als je erop durft te klimmen, een ontspannend uitzicht over het Noordzeekanaal op.”

Meer informatie over Het HEM: het hem 

Keramiekmuseum Princessehof. Beeld Foto Ruben van Vliet, via De Volkskrant

Daphne Rosenthal | Keramiekmuseum Princessehof, Leeuwarden
“Onze lezers uit het Noorden weten het natuurlijk allang: het Keramiekmuseum Princessehof in Leeuwarden is geweldig. De vaste presentatie is een stoomcursus klei en keramiek aan de hand van de meest fantastische en bizarre voorwerpen. Je leert hier verschillende stijlen en technieken kennen, met hun boeiende internationale (handels)geschiedenis. Het museum legt helder uit hoe porselein in de zeventiende eeuw big business werd en zich vanuit China naar het Westen verspreidde. Het mooie van keramiek is dat je er zoveel mee kan doen; je kunt ervan eten, je wand ermee betegelen of er mooie kunst mee maken. In het Keramiekmuseum is van alles te zien: piepkleine Koreaanse kommetjes die wel lijken te zweven, een Engelse theepot in de vorm van een bloemkool, boerenbont servies uit Maastricht en de Ikea-vaas van Hella Jongerius (die misschien wel nu naast je op tafel staat). Keramiek is booming, niet alleen vroeger, maar ook bij hedendaagse makers. Vergeet dus niet de presentatieruimtes op de bovenste verdieping te bezoeken, waar nu tentoonstellingen van Tanja Smeets, Jennifer Tee en Jólan van der Wiel te zien zijn.”

Meer informatie over Keramiekmuseum Princessehof: https://www.princessehof.nl 

Interieur, via huissonneveld.nl

Yael Speck | Huis Sonneveld, Rotterdam
“Neem deze winter een kijkje in de jaren dertig van de vorige eeuw. In Rotterdam staat Huis Sonneveld: een museumvilla gebouwd in de stijl van het Nieuwe Bouwen. Het huis werd gebouwd in opdracht van de familie Sonneveld, die hier ook echt heeft gewoond van 1933 tot 1955. In die tijd was het huis het modernste van het modernste, niet alleen qua architectuur, maar ook op het gebied van design en technologie. Zo heeft het huis grote raampartijen, staat het huis vol met Gispen-meubilair (soms zelfs speciaal ontworpen voor de familie), is er een heus audiosysteem, een elektrische goederenlift, vuilstortkoker, en nog een hoop andere snufjes die toen state of the art waren. Mijn persoonlijke favoriet is in de woonkamer. Hier is namelijk bij de openhaard een geheim deurtje waar een kleine lift achter schuilgaat; via dit liftje werd vroeger hout vanuit de kelder naar boven vervoerd. De villa is in 2001 helemaal gerenoveerd en weer teruggebracht naar de staat waarin het verkeerde toen de familie Sonneveld er woonde. Om het nog huiselijker te laten voelen, is het interieur aangevuld met kleine details in de jaren 30-stijl, zoals het kanariegele ontbijtservies van H.P. Berlage en Piet Zwart.”

Meer informatie over Huis Sonneveld: https://www.huissonneveld.nl 

Cover, via: Libby van der Ploeg

Ho-ho-hold on to your knickers, want ook dit jaar hebben wij de allerfijnste exposities voor de allerkoudste dagen van het jaar weer op een rijtje gezet. Hoewel we uit principe zo weinig mogelijk bewegen in december, gaan we tijdens de vrije dagen rond Kerst toch op een heuse roadtrip, met pitstops in het Mauritshuis, het Bonnefantenmuseum, het Frans Hals Museum, Museum Belvédère en Museum Ijsselstein.

Who’s with us? Er is voor ieder wat wils, dus pak je bae en neem vooral ook je oma mee. Lees snel verder voor onze top vijf tentoonstellingen, met een vleugje zeventiende eeuwse Hollandse gezelligheid en een flinke dosis hyper hedendaagse meesterwerken.

Nicolaes Maes, ‘Luistervink en liefdespaar (het gehoor)’, 1656, Wellington Museum Apsley House.

Nicolaes Maes | Mauritshuis, Den Haag

Het is big business: roddels. Elke avond worden bij RTL Boulevard de ins en outs van de liefdeslevens van BN’ers besproken met een ernst die beter past bij het bestuderen van hersenscans in het een academisch ziekenhuis. Vervolgens kun je in de Story, Telegraaf en op sociale media eindeloos verder lezen over celeb-huwelijken, vechtscheidingen en de boodschappenlijst van Bridget Maasland. Is deze hang naar wat juicy gossip nieuw? Nope. Kunstenaar Nicolaes Maes (1634-1693) laat zien dat we in de zeventiende eeuw al nieuwsgierige aagjes waren. Maes is beroemd om zijn schilderijen van ‘luistervinken’, interieurs met vrouwen die hun huisgenoten afluisteren, bespieden en betrappen op stiekeme zaken. In de solotentoonstelling in het Mauritshuis ontdek je ook dat Maes meer was dan een chroniqueur van roddeltantes: de voormalige leerling van Rembrandt schitterde ook als schilder van historiestukken en portretten.

De tentoonstelling ‘Nicolaes Maes ㄧ Rembrandts veelzijdige leerling’ is t/m 19 januari 2020 te zien in het Mauritshuis in Den Haag. Meer informatie: https://www.mauritshuis.nl/nl-nl/ontdek/tentoonstellingen/nicolaes-maes/ 

Zaalopname, Paloma Varga Weisz, ‘Bumped Body’, Bonnefantenmuseum, foto: Manor Lux

Paloma Vargas Weisz | Bonnefantenmuseum, Maastricht
Voor Paloma Vargas Weisz (Duitsland, 1966) was het vanzelfsprekend om kunstenaar te worden: haar vader leefde in zijn atelier en nam zijn dochter vaak mee om samen kunst te maken. Vargas Weisz’ werk druipt van intimiteit: haar amorfe menssculpturen doen ons denken aan personages uit boeken of films ㄧ hoe meer tijd je met ze doorbrengt, hoe dieper onder je huid ze kruipen. Voor je het weet, voelen ze als goede vrienden. Vargas Weisz maakt gebruik van ambachtelijke materialen (terracotta, hout) voor het creëren van haar fantasiewezens, die in veel gevallen zowel mannelijk, vrouwelijk als dierlijk zijn. Wil je een sneak peek voordat je afreist naar haar expositie in Maastricht? Het Bonnefantenmuseum heeft een mooie mini-docu gemaakt, waarin Vargas Weisz en haar werk aan je worden voorgesteld. 

De tentoonstelling ‘Paloma Vargas Weisz ㄧ Bumped Body’ is t/m 2 februari 2020 te zien in het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Meer informatie: https://www.bonnefanten.nl/nl/tentoonstellingen/programma_2019/bumped_body

Martin Jarrie, Nest, 2019

Martin Jarrie | Museum Belvédère, Heerenveen
Heb je ook wel eens dat gevoel dat er twaalf tabbladen in je hoofd openstaan? De kaartjes halen voor het Oud & Nieuw-feest, je moet die ene mail op kantoor nog beantwoorden, welke podcast tipte mijn collega nou ook alweer, en oh ja, niet vergeten dat je nog wc-papier moet kopen vandaag. De kunstwerken van Martin Jarrie (Frankrijk, 1953) zijn als het inkijkje in een oververhit brein op een drukke donderdagmiddag ㄧ in a good way. De werken zijn een mix van schilderijen en illustraties, en prikkelen je fantasie meteen. Hoewel Jarrie in Frankrijk al een bekende naam is, is dit zijn eerste solotentoonstelling in Nederland. De expo Manger avec les yeux (‘eten met je ogen’) maakt ons hongerig naar een tripje naar het hoge Noorden.

De tentoonstelling ‘Martin Jarrie ㄧ Manger avec les yeux’ is t/m 5 april 2020 te zien in Museum Belvédère in Heerenveen. Meer informatie: https://www.museumbelvedere.nl/nu_te_zien/verwacht/ 

Marianna Simnett, ‘The Needle and the Larynx (video still)’, 2016. Courtesy the artist.

Marianna Simnett | Frans Hals Museum, Haarlem
Denk even terug aan een van de sprookjes die je hebt gehoord als kind. Waarschijnlijk komt er een jongen, een meisje en een aantal dieren in voor, en heeft iedereen een heldere rol en een happy end gekregen. Kunstenaar Marianne Simnett (Engeland, 1986) neemt de basiselementen van sprookjes en mythen en gooit alles vervolgens op z’n kop. In haar sculpturen, installaties en videowerken staat de transformatie van hybride lichamen centraal. Haar mutanten zoeken bewust grenzen op: mannelijk, vrouwelijk, ziek, gezond, dier, mens, alleen, samen. Een bezoek aan de eerste Nederlandse solotentoonstelling van Simnett voelt alsof je Alice in het Wonderland van de toekomst bent. 

De tentoonstelling ‘Marianne Simnett ㄧ My Broken Animal’ is t/m 23 februari 2020 te zien in het Frans Hals Museum in Haarlem. Meer informatie: https://www.franshalsmuseum.nl/nl/event/marianna-simnett/ 

Iriée Zamblé, ‘The Default Series’ (2019)

HKU Graduates | Museum Ijsselstein, Ijsselstein
Een van onze favoriete uitjes zijn bezoeken aan afstudeershows van kunstacademies. Het voelt elke keer weer als een ontdekkingstocht, waarbij je de kunst van toekomst als eerste mag zien en de makers kunt ontmoeten. Wie kan je namelijk beter vertellen waar kunst over gaat dan de mensen die het hebben bedacht en gemaakt? Afgelopen zomer waren we er dus als de kippen bij toen de HKU haar deuren opengooide, en hebben we weer wat ones to watch aan ons lijstje toegevoegd. Voor wie de expositie van de Utrechtse Hogeschool voor de Kunsten heeft gemist ㄧ je hoeft geen FOMO te hebben! Het werk van enkele veelbelovende kunstenaars ㄧ Iriée Zamblé, Annï Mertens, Lisette van Hoogenhuyze, Matthijs Hannink en Ischa Kempka ㄧ is nu te zien in Museum IJsselstein. Be there or be square. 

De tentoonstelling ‘Vers bij MIJ. Sterk werk van HKU lichting 2019’ is t/m 23 februari 2020 te zien in Museum IJsselstein. Meer informatie: https://www.museumijsselstein.nl/tentoonstelling/vers-bij-mij-sterk-werk-van-hku-lichting-2019/ 

Cover: Martin Jarrie, ‘L’ homme végétal’, 2016

Het vooroordeel is bekend: een galerie is a scary place. In een hoekje zit een (vaak) jonge assistent druk te tikken op zijn/haar laptop. Jij wordt geen blik waardig gegund omdat je er niet uitziet alsof je 30.000 euro in cash in je linker broekzak hebt zitten. Je stapt dus huiverig over de metershoge drempel, terwijl je voetstappen keihard echoën door de verder muisstille ruimte. Als je informatie wil, moet je je wenden tot de toetsenbord zombie. Laat maar dan.

No worries: zo erg is het al lang niet meer. De tijden zijn veranderd: in meeste galeries word je tegenwoordig met alle liefde (lees: een kop koffie) onthaald, of lekker met rust gelaten nadat je voorzien bent van alle informatie op een hand-out. En dan is de galerie jouw speelterrein: helemaal gratis kunst kijken die vers van de pers is. Een sneak preview, voordat de werken verdwijnen in privécollecties. Kijken, kijken, en je hoeft echt niets te kopen (beloofd). Dat klinkt niet slecht, toch? 

We zijn eerder dit jaar een nieuwe Instagram-rubriek begonnen: ‘GO GO GALLERY SHOW’, waarbij we onze favoriete tentoonstellingen in galeries tippen. Nu maakt deze rubriek haar debuut op onze website: eens in de zoveel tijd delen we niet één, maar meteen vijf gallery shows die we onlangs hebben bezocht of waar we persoonlijk erg naar uitkijken. 

Eva Räder, ‘Nude with cherry, pear and slice of watermelon’, 2019

NUDES | GALERIE DUDOK DE GROOT, AMSTERDAM
Carlien: “Alle kleuren, vormen en verscheidenheid ─ ik raak nooit uitgekeken op nudes. Herkenbaar? Dan zit je goed bij de nieuwe expositie in Galerie Dudok de Groot. Kunstenaar Eva Räder (1978) schildert haar naakten vanuit de losse pols, met stugge streken, haar canvassen op de grond. Op de kleine doeken komen haar vergrijsde pastelkleuren tot leven. Räder schildert niet met behulp van een model, maar aan de hand van herinneringen aan foto’s ze op internet vond. Dit geeft een intuïtief en speels resultaat. De titels van de schilderijen beschrijven niet alleen helder wat je ziet, maar ook op perfecte wijze mijn gemiddelde zaterdagmiddag: ‘Nude by the water’, ‘Nude sitting’, ‘Nude with sunset’. Benieuwd geworden naar dit werk? Google Räders naakten dan vooral niet (je komt op hele andere zoekresultaten uit), maar loop eens binnen bij deze knusse galerie in de Jordaan.” 

De expositie ‘Nudes’ van Eva Räder is t/m 16 november te zien bij Galerie Dudok de Groot. De galerie is open van woensdag t/m zaterdag: 13.00-18.00 uur. Meer informatie: http://www.dudokdegroot.nl/

Peter Zimmermann, ‘Janus 2’, 2019

SOFT TONES | MPV GALLERY, DEN BOSCH
Nathalie: “Het is een onderwerp waar niemand over uitgepraat raakt: de digitalisering van onze samenleving. Het brengt ons veel goeds (denk: niet meer wekenlang wachten op een brief), maar ook een hoop gedoe (denk: onze collectieve online-verslaving). De nieuwe trend is om regelmatig even offline te gaan: op vakantie met een tent naar een fjord, of gewoon een avond niet op de bank eindeloos door Instagram scrollen. De Duitse kunstenaar Peter Zimmermann laat in zijn werk die beweging zien: van een digitale naar een fysieke ervaring. Hij heeft beelden van het internet gepakt en de lijnen en kleuren op een 2D-oppervlak geprojecteerd. Dit abstracte beeld heeft hij vervolgens overgezet op een epoxy-wasplaat. Het eindresultaat zijn kunstwerken om (offline) bij weg te dromen.” 

De expositie ‘Soft Tones’ van Peter Zimmermann is nog t/m 8 december 2019 te zien bij Mart Peet Visser Gallery in Den Bosch. De galerie is open van donderdag t/m zondag: 12:00-17:00 uur. Meer informatie: https://mpvgallery.com/exhibitions/soft-tones-by-peter-zimmermann/

Zaalopname, 25 jaar Slewe, foto: Peter Cox, 2019

PRIVATE VIEW. 25 YEARS SLEWE | HUIZE FRANKENDAEL, AMSTERDAM
Jule: “Galerie Slewe blaast dit jaar 25 kaarsjes uit en viert haar feestje met de tentoonstelling Private View. Voor een keer verlaat de galerie haar sobere white cube aan de Amsterdamse Kerkstraat voor het klassieke pand van Huize Frankendael. De clash tussen de laatzeventiende-eeuwse stijlkamers en de moderne werken die er nu te zien zijn, werkt verrassend goed. Je komt oog in oog met kunstwerken van maar liefst 31 verschillende kunstenaars. Verwacht voornamelijk abstracte, minimalistische schilderijen zoals de vrolijk gekleurde stippen van de Duitse Jerry Zeniuk, de verleidelijke geometrische vormen van de Italiaanse Domenico Bianchi en het op Malevich geïnspireerde zwarte vierkant van Steven Aalders in het trappenhuis. Oh, en vergeet geen wandelingetje door de tuin te maken; ook die is rijkelijk gevuld met een mooie selectie beelden. Met name de hemelblauwe blokkensculptuur van Krijn de Koning knalt eruit.’’

De expositie ‘Private View. 25 Years Slewe’ is t/m 24 november te zien in Huize Frankendael. Te bezoeken op zondag tussen 14:00 en 17:00, of op afspraak. https://slewe.nl/news/privateview25yearsslewe

VERWEILE DOCH! DU BIST SO SCHÖN | DÜRST BRITT & MAYHEW, DEN HAAG
Mirjam: “‘De nieuwe tentoonstelling van Sybren Renema wordt als een toverbal,’ kondigen de galeriehouders ─ Jaring Dürst Britt en Alexander Mayhew ─ aan. Het water loopt me spontaan in de mond. Renema heeft zich voor deze solo laten inspireren door de kleurenleer van Goethe uit 1810. Deze vertelt (onder andere) over de duisternis als een waarneembaar fenomeen. In de handen van Renema vertaalt dit zich tot fluorescerende bergen, gradueel transformerende keramieke fossielen, een video over Faust, een werkende fontein, een muurschildering en een groot neon-werk. Voor elke smaak wat wils.”

De expositie ‘Verweile doch! Du bist so schön’ van Sybren Renema is vanaf 16 november t/m 19 januari te zien bij Dürst Britt & Mayhew in Den Haag. De galerie is open van donderdag t/m zondag: 12:00-18:00 uur. Meer informatie: http://durstbrittmayhew.com/exhibitions/

Zaalopname, ‘25 jaar Galerie Ramakers: wandschilderingen, met werk van Pat Andrea en Michel Hoogervorst

WANDSCHILDERINGEN | GALERIE RAMAKERS, DEN HAAG
Renee: “Ook Galerie Ramakers geeft op dit moment een feestje ─ net als Galerie Slewe bestaat deze Haagse galerie 25 jaar. Maar in plaats van slingers op te hangen, of zelfs kunstwerken in lijsten aan de wand, heeft Ramakers het wat extravaganter aangepakt. Zes kunstenaars zijn uitgenodigd om de doorgaans witte ruimte eens grondig te bekladden. Bob Bonies, Mat van der Heijden, Michiel Hoogervorst, Ien Lucas, Pat Andrea en Joncquil hebben allemaal in hun eigen stijl grote wandschilderingen gemaakt ─ niet echt kunst die je meteen mee naar huis kunt nemen, wel lekker eens wat anders. Voor wie wel altijd hebberig wordt in een galerie (we know the feeling) heeft Ramakers ook nog wat andere kunstenaars gevraagd om verjaardags-multiples te maken: kunstwerken in oplage, voor een zacht prijsje. Wie jarig is, trakteert.” 

De expositie ‘25 jaar Galerie Ramakers: wandschilderingen’ is t/m 17 november 2019 te zien bij Galerie Ramakers in Den Haag. De galerie is open van woensdag t/m zaterdag: 12:00-17:00 uur en op zondagen: 13:00-17:00 uur. Meer informatie: https://galerieramakers.nl/exhibitions/now/ 

Het is een van onze favoriete uitjes elk jaar: het fotografie-event Unseen Amsterdam dat neerstrijkt in de Westergasfabriek. Of moeten we eerder zeggen: een totale take-over doet. Van 20 tot en met 22 september tonen tientallen internationale galerjes werk van internationale fotografen. De insteek is helder (en awesome): het is een overzicht van wat er nu-nu-nu speelt in de fotografiewereld. Van experimentele materialen tot extravagante modellen, je bent in één keer op de hoogte. Klik hier voor het volledige programma en de openingstijden. 

Wij hebben persoonlijk een aantal namen op het oog; fotografen voor wie wij onze sportschoenen aantrekken om zo snel mogelijk hun werk te kunnen bekijken. Dit zijn de kunstenaars die je volgens ons echt niet mag missen tijdens Unseen Amsterdam 2019: 

Maud Chalard & Théo Gosselin, ‘Untitled’, 2019 © Théo Gosselin&Maud Chalard / Fisheye Gallery

HANNA DE VOS | Als ik naar dit werk van de Franse kunstenaars Maud Chalard & Théo Gosselin (1989 en 1990) kijk, kan ik op de achtergrond bijna de vage klanken horen van een autoradio die Bruce Springsteen of Johnny Cash afspeelt. Het werk heeft iets typisch Amerikaans en is dan ook ontstaan tijdens een roadtrip die het kunstenaarsduo maakte met hun vrienden, dwars door de VS. In de foto’s die ze schoten, is vooral de zoektocht naar vrijheid belangrijk; de vrijheid om los te breken van het dagelijks bestaan, om poedelnaakt in een helderblauw meer te springen of om bij een verlaten tankstation in the middle of nowhere op een autodak te klimmen. Mijn vliegticket naar the land of the free is bij het zien van hun werk al praktisch geboekt.

Izumi Miyazaki, ‘Taraco’, 2018, © Izumi Miyazaki/ Fotogalleri Vasli Souza

CARLIEN LAMMERS| ME AND ME is de titel van de eerste publicatie van de Japanse fotograaf Izumi Miyazaki (1994). De titel kon niet accurater, want ze maakt bijna alleen maar zelfportretten. Surrealistische werken in felle kleuren, die een lach op je gezicht toveren. Want kunst mag ook best luchtig en grappig zijn, graag zelfs. Haar zelfportretten zijn altijd gesitueerd in speelse composities, met de meest uiteenlopende attributen. Zo drijft ze de spot met culturele clichés en plaatst ze zichzelf op een enorme berg van onigiri (een Japanse rijstbal). Of Miyazaki portretteert zichzelf met haar tong in een rijstgerecht met vis, waarbij haar tong overloopt in de vis. Bizar? Jazeker. Maar zeker ook een aanrader voor een goed humeur.

Lorenzo Vitturi, ‘Fused Cotisso, Terracotta, Manta, Ccochinilla Dyed Yarn, Green Pigment, Plum in Gocta’, 2019 © Lorenzo Vitturi/ Flowers Gallery

ANANDA HEGEMAN | Opgestapelde willekeurige vormen, but make it fashion. Het lijkt wel alsof de Italiaanse Lorenzo Vitturi (1980) dit altijd in zijn achterhoofd houdt terwijl hij werkt. Vitturi verdiende zijn brood eerst met het creëren van filmsets, maar combineert tegenwoordig spelenderwijs fotografie, collage en beeldhouw- en schilderkunst door tijdelijke installaties in zijn studio of op locatie te maken en deze dan te fotograferen. Het resultaat: kleurrijke combinaties van verschillende vormen, texturen en materialen. Abstract, maar toch herkenbaar. Zo zie je in dit werk zowel een buitenaards landschap, als een modern stilleven met een enorme baksteen. Either way zijn het beelden die je aandacht vasthouden.

Todd Hido, ‘#2319-b’, ©️ Todd Hido/ Reflex Amsterdam

YAËL SPECK | Mijn oog viel gelijk op dit werk van Amerikaanse fotograaf Todd Hido (1968). Het is net een gepauzeerde filmscène: wat zou eraan vooraf gegaan zijn? En wat gebeurt er hierna? Dit gevoel van suspense maakt dat je je fantasie de vrije loop kunt laten gaan. Hido staat bekend om het fotograferen van huizen verspreid over de gehele VS. Maar het zijn geen vrolijke ansichtkaarten; hij wil de verlatenheid en anonimiteit in de buitenwijken en de wanhoop van de dalende huizenmarkt aankaarten. Zijn fotoserie bundelde hij in 2001 in het boek House Hunting. Een boek vol met fotos als deze waarin vele onvertelde verhalen schuil gaan. Voeg er zelf een dot imagination aan toe en je hebt voorlopig geen Netflix meer nodig.

Alexia Fiasco, ‘MARIA-JESUS, MY COUSIN, YOUNG IMMIGRANT, RECEIVED PORTRAIT FROM FRANCE, 2005,’ ©️ Alexia Fiasco / Galerie Number 8

MIRJAM KOOIMAN| Deze zwart-witfoto lijkt rechtstreeks uit een familiealbum te komen. Het onderschrift vermeld dat het nichtje van de fotograaf op deze foto staat, Maria Jesus, die in 1989 in Frankrijk arriveerde vanwege het overlijden van haar vader. Wie deze foto koopt, wordt echter op het spoor van de waarheid gezet. Op het label van het certificaat van echtheid staat namelijk vermeld: ‘Collage, Linda & The Tower of La Cité Du Clos St Lazare, Seine-Saint-Denis, France, 2018.’ De foto is onderdeel van een dromerige documentaire serie, gebaseerd op de familiegeschiedenis van Alexia Fiasco. Als jonge, zwarte dochter van een immigrant wilde ze er niets weten, gedreven als ze was om te integreren. Haar vader had de Kaapverdische eilanden verlaten toen hij slechts 13 jaar oud was, en zou nooit terugkeren. Wanneer hij komt te overlijden, besluit Fiasco in 2017 dan toch naar zijn geboorteplaats af te reizen, in een zoektocht naar haar roots. In plaats van antwoorden te vinden, keert ze terug met meer vragen dan ooit en foto’s van een familiealbum dat ze nooit heeft gevonden. Maria-Jesus heet dus wellicht eigenlijk Linda (maar is misschien wel degelijk haar nichtje?!), en het gebouw dat zich op de achtergrond halverwege de foto spiegelt geeft een woontoren weer in La Cité du Clos St Lazare, een buitenwijk van Parijs gebrandmerkt door nieuwsberichten over moorden en drugsbendes. Haar foto’s mogen dan ‘bedacht’ zijn, ze reconstrueren wel degelijk een verhaal over identiteit – en dat is een ware puzzel.

Wij zijn enkele van de lucky few die vanaf aankomende donderdag artistiek verantwoord met onze tenen in een wad gaan prikken. Wij gaan namelijk naar Into the Great Wide Open op Vlieland! Op dit festival midden in de natuur vind je alles wat je hartje begeert: er is live-muziek, er is kunst, er is genoeg te eten en te drinken, je kunt naar de film of een wandeling maken. Een mini-vakantie, waarbij je je geen moment hoeft te vervelen, maar het ook helemaal oké is als je een beetje wilt niksen. Ons tempo gaat dus lekker omlaag, waarbij we op ons dooie gemak op verkenningstocht gaan langs de kunstinstallaties die speciaal voor ITGWO zijn gemaakt. 

Het thema voor het kunstprogramma dit jaar is Possible Futures. De kunstenaars reflecteren op onze tijd, de mensheid en de natuur. Er is immers een hoop aan de hand: we zijn non-stop online, we stoten schrikbarende hoeveelheid CO2 uit en onze zeeën en stranden bestaan inmiddels voor een groot deel uit plastic. En dat is slechts het topje van de (smeltende) ijsberg. Hoe kan kunst ons helpen om meer bewust te worden, of ons zelfs inspireren om een verandering in gang te brengen? Wij pakken de boot naar het eiland om dit te ontdekken, en kijken vooral uit naar deze vier kunstinstallaties:

Claudy Jongstra | ‘Five Pits – Salt, Water, Ash, Walnut, Wool’
What’s not to love about Claudy? Ze is begaan met de wereld, het klimaat, brengt oude verftechnieken weer helemaal terug en ze wordt gevraagd voor de meest te gekke projecten wereldwijd. Tijdens ITGWO kun je helemaal in haar wonderlijke wollen wereld duiken: ze laat je kennismaken met lokale materialen, zoals planten en zout zeewater, die zij gebruikt om kunst te maken. Dat is een terugkerend element in haar werk: producten uit de natuur en het liefst van dichtbij huis, die ze doorgaans zelf verbouwd op haar boerderij in Friesland. Kunst kijken doe je niet met je handen? Guess again, want hier mag je all in. Verf, spin en was mee – niet alleen heel ontspannend, maar ook goed voor je karma.

Daems Van Remoortere | ‘Track Tracy’
De eerste paar tellen voelt het als een enorme eer: je krijgt de spotlight op je gericht. Dan gaat -ie weer verder, op zoek naar de volgende ‘ster’. Je wilt er bijna achteraan rennen: kom terug, kies mij! Je hebt er echter geen controle over: de spots worden bestuurd door computers en kiezen zelf wie wordt uitlicht en voor hoe lang. Maar de twee lampen die heen en weer speuren dragen ook een meer duistere boodschap mee: hoeveel privacy hebben we in deze tijden van facial recognition? Wat betekent echte roem nog, wanneer iedereen instafamous kan worden? 

Semâ Bekirović en Jan-Pieter Karper | Sculpturen voor mieren en andere dieren
Op een video-kunstwerk zie je felgekleurde kleine abstracte objecten in het bos. Ze zijn zo klein dat je ze met het blote oog amper zou spotten; de documentaire is geschoten met een micro-camera. Maar de dieren in het bos, mieren en andere kleine kruipertjes, weten ze wel te vinden en bouwen hun leven eromheen. Het is een zoete inval, want de kleine objecten zijn gemaakt van suiker. Mierzoet. Niet alleen is de docu sweet as sugar, je krijgt bij de kunstbalie ook een plattegrond mee waarop staat aangegeven waar je de objecten kunt vinden. Ook wordt er een workshop georganiseerd voor het maken van deze mini-huisjes. 

Neal White | Tiny Love Songs (All our futures are scalable)
Worden muggen verliefd? En klinken ze dan anders? Misschien fluiten ze – net als wij – een vrolijk deuntje, of staren ze melancholisch naar een regenachtig landschap, verlangend naar de ander. Kunstenaar Neal White is op zoek gegaan naar de liefdesliederen van de natuur. Elk uur hoor je een groeiend koor van klanken die zijn geïnspireerd op de mug, begeleid door een lichtinstallatie. De stilte die volgt is een meditatief moment: welke gedachten gaan er door je heen? Misschien denk je aan je eigen (verloren) liefde, of waardeer je de wilde natuur – van grote bomen tot de kleinste beestjes  – opeens een stuk meer. In de zevende hemel door het stel zingende muggen, wie had dat gedacht?

Into The Great Wide Open vindt plaats van 28 augustus tot en met 1 september op Vlieland. Wil je het volledige kunstprogramma bekijken, klik dan hier: https://intothegreatwideopen.nl/post-artikel/pamflet-possible-futures.
Voor het complete festivalprogramma, klik hier.

We barsten uit onze voegen van trots: op 22 augustus 2019 ligt ons boek in de winkels:

De Kunstmeisjes.
Vijftig kunstwerken om langer dan twintig seconden naar te kijken.

Voor wie gelooft dat voorpret de helft van alle pret is: je kunt ‘m vanaf nu pre-orderen bij Uitgeverij Meulenhoff: klik hier om ons boek te bestellen.

Foto door Jitske Schols, boekomslag door Weronika Marianna.

Waar gaat ons boek over? Bij onze uitgeverij hebben ze gedurende het afgelopen jaar onze hoofdstukken talloze keren onder ogen gehad, dus wie beter om de eerste introductie te doen:

Sneak peeks van ons boek ontvangen voordat het in de winkels ligt? Houd onze Instagram-pagina goed in de gaten!

De komende week dompelen wij ons onder in alle perspectieven, identiteiten en voorkeuren die onze mensheid rijk is. Dat is namelijk de kern van Pride Amsterdam, die van 27 juli t/m 4 augustus plaatsvindt. Dit betekent natuurlijk een prachtige Canal Parade en veel leuke feestjes, maar wist je dat er ook een Arts & Culture Pride is? Dit is het culturele programma van de Pride, waarbij meer dan zeventig locaties en kunstenaarsinitiatieven evenementen organiseren. Gaan of niet gaan, dat bepaal je zelf. Wij zijn er echter als de kippen bij; in deze special delen wij onze vier favoriete activiteiten met jullie. 

Beeld: Remsen Wolff

All American Girls

De Amerikaan Remsen Wolff (1940-1998) fotografeerde in de jaren 90 travestieten en transgenders in Amsterdam en New York. Niet als curiosa of buitenbeentjes, maar met een zichtbare bewondering voor de schoonheid en veelzijdigheid van deze vrouwen. Hij was een autodidact en is nooit naar buiten getreden met zijn werk, wellicht omdat hij zelf worstelde met zijn identiteit en gender. Onlangs is zijn foto-archief met ongeveer 200.000 beelden gevonden. Na een tentoonstelling op het Fotofestival in Naarden, zie je deze week een selectie van deze foto’s in Amsterdam. 

Waar | OSCAM, Bijlmerdreef 1289 Amsterdam

Wanneer | 27 juli t/m 4 augustus | 12:00 – 17:00 uur.

Meer informatie | https://pride.amsterdam/events/oscam-x-all-american-girls/ 

Beeld: Ferry van der Nat

Eyes on Robert

Ruim twee decennia na de dood van fotograaf Robert Mapplethorpe (1946-1989) leidt zijn werk nog altijd tot controverse: het is soms zo seksueel expliciet dat je ogen ervan gaan knipperen, maar tegelijkertijd te gestileerd om het porno te noemen. Mapplethorpe beperkte zich echter niet tot naakten en foto’s van de New Yorkse SM-scene, hij maakt ook foto’s van stillevens en portretten van beroemdheden. Zijn legacy is dan ook lang niet verloren: in de expositie ‘Eyes on Robert’ brengen hedendaagse kunstenaars een ode aan de meester. Je ziet hier werk van oa. Dustin Thierry, Vytautas Kumza, Ari Versluis en Daan Couzijn. 

Waar | Melkweg Expo, Lijnbaansgracht 234A Amsterdam

Wanneer | 18 juni t/m 31 juli | 11:00 – 23:00 uur 

Meer informatie | https://pride.amsterdam/events/melkweg-expo-holland-festival-present-eyes-on-robert/ 

Links: Jacob de Wit, ‘Jupiter, vermomd als Diana, verleidt de nimf Callisto’, 1727 \ Rechts: Nicolaes Maes, ‘Cornelis Evertsen, luitenant-admiraal van Zeeland’, 1680

Roze Rondleidingen

Het Rijksmuseum staat dit jaar voornamelijk in het teken van het Rembrandtjaar (en de start van het mega-onderzoek naar De Nachtwacht), maar laten we niet vergeten dat dit museum eeuwen kunstgeschiedenis onder zijn dak heeft. Tijdens Pride Amsterdam organiseert het Rijksmuseum speciale Roze Tours: bekijk de collectie met een nieuwe (roze) bril op. Je wordt meegenomen op een tour door de geschiedenis van homoseksualiteit: van Sodom en Gomorra tot de roze driehoek. Educate yourself met kunst, beter krijg je het niet. 

Waar | Rijksmuseum, Museumstraat 1 Amsterdam

Wanneer | 27 juli t/m 4 augustus | 11:00 uur (Nederlands) en 14:00 uur (Engels).

Meer informatie | https://pride.amsterdam/events/roze-rijks-rondleiding-rijksmuseum/ 

Filmstill ‘Paris is burning’, via Dazed

Open Air Cinema 

Een enorm filmscherm, 400 stoelen op een plein, een fles wijn en wat hapjes mee: wij kunnen ons geen leukere date voorstellen, of het nu met je lief, beste maatje of gewoon met jezelf is. Op twee avonden wordt Mercatorplein omgetoverd tot Open Air Cinema, waarbij je wordt getrakteerd op twee films: Happy Birthday, Marsha! (2018) en Paris is Burning (1990). In de fictieve korte film Happy Birthday, Marsha! stellen de hoofdpersonages zich voor hoe het moet zijn geweest in de uren voorafgaand aan de Stonewall-rellen in 1969. De hoofdfilm van de avonden is de klassieker Paris is Burning, de documentaire over de Golden Age of (drag) ball culture in New York, en de Afro-Amerikaanse, Latino, gay en transgender gemeenschappen die hierin een rol speelden. 

Waar | Mercatorplein, Amsterdam

Wanneer | 31 juli en 1 augustus | Aanvang: 21:00 uur. 

Meer informatie | https://pride.amsterdam/events/open-air-cinema-2019/ 

Pride Amsterdam 2019 vindt van 27 juli tot en met 4 augustus in Amsterdam. Bekijk hier het volledige programma per dag: https://pride.amsterdam/events/ 

Cover: Daan Couzijn, ‘The Touch’

Ah, de zomer is er! Vanaf exact 21 juni trekken wij er weer dagelijks op uit in onze badpakken, in de ene hand een picknickkleed en in de andere zo’n handige handtas met een geheim compartiment voor een fles rosé. Onze bestemming de komende maanden: musea! Wij laten ons in onze onverzadigbare kunstbehoefte immers niet tegenhouden door tien perfecte zonuren per dag. Als je het ons vraagt, gaat er namelijk niets boven de heerlijk koele tentoonstellingszalen waar je in alle rust nieuwe kunstverhalen kunt verzamelen. Heb je meteen de ideale borrelpraat paraat voor op het terras ― na sluitingstijd van het museum dan. Wij beloven: je zult je gezelschap niet vervelen, want er is deze zomer immers een hoop moois te zien. In deze Kunstmeisjes Zomerspecial hebben wij vijf heel verschillende exposities op een rijtje gezet, waar wij ― en hopelijk straks ook jij ― graag een roadtrip door het land voor maken.

Guido van der Werve, ‘Nummer negen,The day I didn’t turn with the world’, 2007, Courtesy the artist and GRIMM, Amsterdam | New York, via Kunsthal KADE.

Videoland | Kunsthal KAdE

Als je een expositie Videoland noemt, zitten wij al in de auto met onze koffie to go ― geen tijd te verliezen. In Kunsthal KAdE kun je nu cultureel verantwoord bingewatchen, want voor de zomertentoonstelling heeft het Amersfoortse museum elf video-kunstwerken bijeengebracht. Netflix & chill, anyone? De videowerken worden niet getoond in combinatie met schilderijen, foto’s of andere installaties ― er zijn enkel video’s te zien. Dat vinden wij een ballsy move, want aan videokunst kleeft nog een beetje het stigma dat het soms wat vaag, conceptueel of ingewikkeld kan zijn; wie een romkom verwacht, komt sowieso bedrogen uit. Wij dromen echter graag elf keer achter elkaar weg bij de bewegende beelden.

Voor de tentoonstelling zijn niet de minste makers bijeengebracht. Neem bijvoorbeeld de Brit Isaac Julien, die geroemd is om zijn poëtische documentaire Looking for Langston (1989) over een groep zwarte kunstenaars in Harlem, waarin thema’s als homoseksualiteit, black heritage en politiek centraal staan. In de Kunsthal zie je zijn recentere (maar ook dromerige) installatie Western Union: Small Boats (The Leopard) (2007) over individuele reizen en de effecten van traumatische ervaringen op zowel mensen als gebouwen. Enkele andere namen in de tentoonstelling die een belletje kunnen doen rinkelen: Marijke van Warmerdam, Hans op de Beeck en Guido van der Werve.

De tentoonstelling ‘Videoland ― 10 jaar Kunsthal KAdE’ is van 25 mei t/m 1 september te zien in Kunsthal KAdE. Meer informatie: https://www.kunsthalkade.nl/nl/tentoonstellingen/videoland-eeuwigh-gaat-voor-oogenblick-2013-tien-jaar-kunsthal-kade

Zaaloverzicht, Neo Matloga – Neo to love’, Fries Museum, via: http://www.neomatloga.com

Neo Matloga | Fries Museum

Hij is piepjong en nu al one to watch: de van afkomst Zuid-Afrikaanse Neo Matloga (geboren in 1993). De kunstenaar maakt grote grijze werken, maar zijn werken zijn allesbehalve grauw en saai. Je zou ze zelfs ‘gemoedelijk’ kunnen noemen. Ze tonen huiselijke scènes uit het gezinsleven, vaak herinneringen uit zijn eigen jeugd in Mamaila. Maar zijn olieverfschilderijen laten ook zijn helden — schrijvers, jazzmuzikanten en intellectuelen uit de jaren veertig en vijftig — zien zoals Matloga ze zich thuis voorstelde; echt en intiem.

Matloga maakt deel uit van de zogenoemde born-free generatie, Zuid-Afrikaanse jongeren die Apartheid niet hebben meegemaakt. Maar het Apartheid-verleden leeft nog in veel aspecten voort, zo ook in het werk van de jonge kunstenaar. Zo laat hij ons nadenken over begrippen als ‘normaal’ en ‘exotisch’ en de vraag over wiens ‘tradities’ we het hebben als we dingen ‘traditioneel’ noemen. Hoewel dit zijn eerste grote solotentoonstelling in een museum is, heeft Matloga als jong talent zijn sporen al verdiend: hij won in 2018 de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst en werd dit jaar genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs.

De tentoonstelling ‘Neo Matloga – Neo to love’ is van 20 april t/m 18 augustus te zien in het Fries Museum. Meer informatie: https://www.friesmuseum.nl/te-zien-en-te-doen/tentoonstellingen/neo-matloga/

Euan Uglow, ‘Curled Nude on a Stool’, 1982-1983, Hull City Museum and Art Gallery, courtesy Estate of Euan Uglow, via Museum MORE

Euan Uglow | Museum MORE

Zijn kunst behoort tot de collecties van designer Paul Smith en wijlen David Bowie, wij kunnen er alleen van dromen trotse eigenaren te zijn. We hebben het over de Britse Euan Uglow (1932-2000). Zijn naam is best een tongbreker ― probeer die maar eens na drie wijntjes uit te spreken ―, maar zijn schilderijen zijn prachtig in hun schijnbaar simpele realisme. Hij schilderde landschappen, stilleven en portretten, maar het meest geprezen is hij om zijn naakten, die hij tegelijkertijd vreemd afstandelijk als ongelooflijk intiem wist te maken. Het verhaal gaat dat Uglow wel extreem traag werkte: zo kon hij er 45 minuten over doen om een model in de juiste houding te zetten, die vervolgens soms zelfs maandenlang moest poseren voor een doek. Zijn oeuvre is dan ook niet groot: hij schilderde gemiddeld niet meer dan vier kunstwerken per jaar.

Uglow refereerde heel bewust aan zijn beroemde voorgangers in de kunstgeschiedenis. Zo kunnen we bijvoorbeeld de monochrome, vlakke achtergronden zien als een hommage aan de zestiende-eeuwse schilder Hans Holbein de Jonge. Uglow wordt ook vaak vergeleken met zijn tijdgenoten Lucian Freud en Francis Bacon, twee kunstenaars die op hypnotiserende wijze de verschillende facetten van menselijkheid wisten te vatten. Uglow hield zichzelf wat meer low-profile en heeft dus ook niet de sterrenstatus van de twee andere heren bereikt. Aan zijn kunst lag het echter zeker niet ― die is wonderschoon.

De tentoonstelling ‘Euan Uglow ―Painting Perception’ is van 26 mei t/m 1 september te zien in Museum MORE. Meer informatie: https://www.museummore.nl/agenda/euan-uglow/

Giacomo Favretto, ‘Een ontmoeting (detail)’, 1880 © Collezione Fondazione Internazionale Balzan, Badia Polesine, via Drents Museum

Sprezzatura | Drents Museum

Een van onze favoriete reisbestemmingen is zonder twijfel Italië. What’s not to amore? Er is pizza, er is Chianti, er is gelato, en Italiaanse musea bestaan voor 80% uit marmer en 20% uit suppoosten die je met gepassioneerde handbewegingen toeschreeuwen dat je niet te dichtbij de kunst moet staan. Tutto bene, wij zijn erg inschikkelijk wanneer we op vakantie zijn.Terwijl wij nog even online zoeken naar een gemoedelijke bed & breakfast in Venetië, kunnen we echter in eigen land al in de stemming komen. Het Drents Museum toont deze zomer namelijk ruim zeventig kunstwerken uit het land van mozzarella en klassieke beelden.

Wie aan Italiaanse kunst denkt, gaat in gedachten vast gauw naar grote namen als Botticelli, Titiaan, Da Vinci en de arme Michelangelo die zich ongetwijfeld een hernia heeft geschilderd in de Sixtijnse kapel. Het Drents Museum heeft echter op de vooruitspoel-knop gedrukt en ons in de negentiende eeuw gedropt. Deze periode van de Italiaanse kunstgeschiedenis is immers niet zo bekend en het is hoog tijd voor een introductie. We worden voorgesteld aan veertig verschillende kunstenaars waarvan het museum meent dat ze allemaal die enige eigenschap hebben: sprezzatura ― iets met zoveel zwier of speels gemak doen dat de overtuigingskracht er vanaf spat.

De tentoonstelling ‘Sprezzatura ― Vijftig jaar Italiaanse schilderkunst (1860-1910)’ is van 2 juni t/m 3 november in het Drents Museum. Meer informatie: https://drentsmuseum.nl/nl/tentoonstellingen/sprezzatura

‘Daan Roosegaarde ― Presence’, Groninger Museum. 

Daan Roosegaarde | Groninger Museum

Het Groninger Museum geeft de vrije hand aan vrije geest Daan Roosegaarde. Een kunstenaar kunnen we hem niet noemen, want dat wil hij niet. Hij ‘maakt dingen’. Of zoals hij in 2013 bij Zomergasten zei: ‘Ik weet precies wat ik ben, ik weet alleen niet wat voor woord ervoor is.’ Goed, dan niet. Roosegaarde denkt absoluut niet in hokjes en dat zie je terug in zijn futuristische projecten: lichtgevend asfalt, een magnetisch veld dat de smog in Beijing aanpakt, een jurk die transparant wordt naarmate een vrouw meer opgewonden raakt, en natuurlijk de permanente lichtinstallatie op de Afsluitdijk.

In het Groninger Museum bouwt Roosegaarde een lab van 800 vierkante meter, waar je als bezoeker een aantal verschillende ruimtes binnentreedt en je perspectief continu verandert ―  het ene moment voel je je boven alles verheven, dan weer een klein radartje in het geheel. Zo is er een zaal die gevuld lijkt met lichtgevend sterrenstof dat doet denken aan het uitzicht op een grote stad vanaf een vliegveld. Andere zalen ‘scannen’ jou en geven je vervolgens weer in silhouetten en patronen. In deze expositie bepaalt jouw aanwezigheid hoe de ruimtes vorm krijgen. Het doel is om ons bewuster te maken van onze impact op de wereld om ons heen, nog veel verder dan binnen de vier muren van het museum.

De tentoonstelling ‘Daan Roosegaarde ― Presence’ is van 22 juni t/m 12 januari 2020 te zien in het Groninger Museum. Meer informatie: https://www.groningermuseum.nl/kunst/tentoonstellingen/daan-roosegaarde-presence

Tekst: De Kunstmeisjes

Cover: Marijke van Warmerdam, ‘Weather forecast (still)’, 2000, courtesy Annet Gelink Gallery en Galerie van Gelder, Amsterdam

Blakend van trots presenteren we in samenwerking met We Like Art een speciale De Kunstmeisjes-editie: Twelve times falling (2019) van Tom Callemin. Al in het voorjaar van 2017 schreven we met bewondering over zijn werk in GO | NO GO #41 over de solotentoonstelling die hij toen had in De Brakke Grond te Amsterdam. Dat was obviously een duidelijke GO. Sindsdien hebben we zijn ontwikkelingen op de voet gevolgd. Toen we door We Like Art werden gevraagd om een speciale editie te cureren, twijfelden we geen moment. We wisten meteen: wij willen deze editie met Tom Callemin maken.

Callemin weet met zijn sobere, tijdloze portretten steeds weer op mysterieuze wijze eindeloze bewondering op te roepen. Eigenlijk vangt hij niet de persoon in het portret, maar een gedachte-experiment. Zijn fotosessies zijn vaak een beproeving voor zijn modellen: het zijn de momenten waarop ze uit balans raken waar hij naar op zoek is. De kunst van Callemin zit ‘m in zijn eindeloze zoektocht naar het moment dat niet toevallig gebeurt, maar dat hij ensceneert, veroorzaakt of achtervolgt tot hij het op de gevoelige plaat heeft vastgelegd.

Tom Callemin, Twelve times falling (2019). 60 x 40 cm, inkjetprint. Editie: 3 + 2AP. Te koop voor €600 per stuk via We Like Art.

De fotoserie voor de speciale De Kunstmeisjes-editie van Callemin borduurt voort op dat idee. Twelve times falling is een reeks van twaalf foto’s – de hoeveelheid negatieven op Callemins fotorolletje – waarin hij op iedere foto zijn model steeds weer op dezelfde manier laat vallen. Hij probeert steeds de val op exact hetzelfde moment in beeld te krijgen. Callemin: “De kunst van het vallen is het loslaten van elke controle. De paradox van een vrije val die geregisseerd wordt vond ik bijzonder fascinerend.” Het beslissende moment waarop de fotograaf de foto neemt, is bij Callemin ver verwijderd van toeval, maar compleet berekend. Het zien van alle twaalf de foto’s naast elkaar, doet beseffen dat een moment nooit meer op dezelfde manier herhaald kan worden. Het moment van de vrije val in zijn foto’s, vertoont iedere keer een fractie van verschil: een minieme beweging naar links of rechts, een lichte verandering van gezichtsuitdrukking van de jongeman in het beeld…

In het geraas van ons bestaan zet Callemin de klok even stil, op een moment dat je niet verwacht had. We Like Art en De Kunstmeisjes blijven roerloos kijken. Maar let wel: alleen op Art Rotterdam, in de stand van We Like Art, zal het mogelijk zijn om deze nuances van twaalf gelijke – en toch niet zo hetzelfde – vallen van print tot print te vergelijken! De serie wordt niet verkocht als reeks, maar als twaalf autonome werken met ieder een oplage van 3. In ieder huis waar het werk te hangen komt, hangt een unieke val. Meer weten of een van de edities kopen? Ga snel naar de site van We Like Art.

Tom Callemin, Twelve times falling (2019) [nr. 02]. 60 x 40 cm, inkjetprint. Editie: 3 + 2AP. Te koop voor €600 per stuk via We Like Art.

Meer lezen? Hieronder krijg je alvast een voorproefje van het interview van We Like Art met de jonge Belgische kunstenaar over het werk.

Het lijkt een droombeeld of een filmstill van een tuimelende slaapwandelaar, ben je op zoek naar zulke associaties?

Ik vertrek altijd vanuit een vrij technisch fotografisch onderzoek, naar een beeld dat ik zelf wil zien. Vaak weet ik nog niet echt hoe het beeld er uit moet zien, dat is een tweede fase in het project. Voor dit beeld wou ik de beweging van de val er zeker in hebben, vandaar de onscherpte. Ik zoek ook steeds naar een vorm die niet refereert naar een tijd en ruimte, waardoor de betekenis ook groter kan zijn. 

Lees verder op We Like Art!