Het is inmiddels een traditie geworden: elke zomer zetten we onze favoriete kunstwerken uit vaste collecties van Nederlandse musea in het zonnetje in onze rubriek ‘Highlights’. Naast mooie, intrigerende en spannende tentoonstellingen, barsten de musea in ons land namelijk permanent, non-stop, 24/7 bijna uit hun voegen van grote meesterwerken en verborgen parels. Tijd om deze weer op een (extra) voetstuk te zetten! Dit jaar krijgt onze rubriek een kleine remix. We willen deze keer niet alleen kunst in het zonnetje zetten, maar ook onze nieuwe redacteuren! Met veel plezier stellen we ze, samen met hun favorieten, aan jullie voor:
Rembrandt, ‘Het Loflied van Simeon’, 1631, Het Mauritshuis, Den Haag.
Charlotte Hercules | Het loflied van Simeon | Het Mauritshuis
“In Den Haag vind je meerdere amazing kunstcollecties, maar voor mij telt er maar eentje: het Mauritshuis. Uiteraard sluit ik altijd even aan in de toeristen flow richting hét meisje (girlcrush alom), maar mijn favoriete schilderij is toch ‘Het Loflied van Simeon’ van Rembrandt. Een schilderij dat mij even de adem beneemt, iedere keer opnieuw.
De grootmeester van de Gouden Eeuw maakte het kunstwerk toen hij pas 25 was, en liet toen al zien hoe ontzettend goed hij was in het schilderen van emoties. De verrukking van Simeon, die een heus loflied inzet nadat hij het kind in de tempel van Jeruzalem herkent als de Messias, en de ingetogen blik van Maria – de emoties zijn bijna voelbaar. Het bijzondere gebruik van licht en de grootsheid van de architectuur geven het paneel een grandeur en aantrekkingskracht, waardoor het werk nog vele malen groter lijkt dan het is (zo’n 60 bij 40 centimeter). Het schilderij lijkt zelf licht te geven waardoor het mij, maar ongetwijfeld ook jou, als een magneet naar zich toe trekt. Dus vergeet de volgende keer dat je in Den Haag bent niet, na het flirten met Vermeers meisje, even de jonge Rembrandt te begroeten.”
Charlotte (1995) vormt graag samen met Kunstmeisje Nathalie een love triangle met Rembrandt. Ze volgt nu de Research Master ‘Arts of the Netherlands’ aan de Universiteit van Amsterdam.
Iris le Rütte, ‘Daphne’, 2002, Museum Beelden aan Zee, Scheveningen.
Jolien Klitsie | Bronzen ‘Daphne’ | Museum Beelden aan Zee
“Beelden aan Zee in Scheveningen is mijn favoriete museum in Nederland; een overdekt sanctuarium te midden van een openlucht pretpark. Vroeger kwam ik hier al met mijn opa en oma (liever dan ijsjes eten op de boulevard!) en dan waande ik me in een sprookjeswereld waarin alle beelden een verhaal vertelden. Dat is de magie van sculptuur; het bevindt zich fysiek in je personal space, waardoor het nog veel dichterbij komt dan bijvoorbeeld een schilderij.
Op het bovenste terras van het museum staat de bronzen Daphne, de mooie nimf die in de ‘Metamorfosen’ van Ovidius ontsnapte aan haar gretige minnaar Apollo door in een laurierboom te veranderen. De kunstenaar, Iris le Rütte (1960), koos ervoor het materiaal te boetseren. Het oppervlak heeft meer textuur gekregen, grillige vormen. De overgang van de boom naar het lichaam verloopt verrassend natuurlijk, waardoor het beeld niets inboet aan de kwetsbaarheid die het moet uitdrukken. We zien een vrouw van vlees en bloed… en boom. Gelukkig heeft Daphne hier nu, boven de drukte uitgestegen en met het geluid van de golvende Noordzee op de achtergrond, haar veilige haven gevonden, en mag ik zo af en toe bij haar op bezoek.”
Jolien (1990) heeft de Master ‘Kunstmarkt en Conaisseurschap’ afgerond. Ze werkt nu bij Collectie Six en als programmacoördinator bij Amsterdam Art.
James Turrell, ‘Skyspace’, 2016, Museum Voorlinden, Wassenaar
Carlien Lammers | James Turrells ‘Skyspace’ | Museum Voorlinden
“Mijn ”lievelings” is ‘Skyspace’ van kunstenaar James Turrell, onderzoeker van licht, ruimtes en de perceptie daarvan. Typerend voor zijn werk is de uitspraak van kunstrecensent Calvin Tompkins: ‘Turrells work is not about light, or a record of light; it is light.’ Turrell creëert optische illusies die geen zaaltekst of contextuele uitleg nodig hebben. Zijn ‘Skyspace’ in Museum Voorlinden bestaat uit slechts vier elementen: een kubusvormige ruimte, een vierkant gat in het plafond, felle lampen, en één deuropening – that’s it! Het kunstwerk zelf is immaterieel, wat wil zeggen dat het niet uit tastbare objecten, maar alleen uit het licht zelf bestaat. De overige genoemde elementen zijn hulpmiddelen om het licht vanuit een uniek perspectief te kunnen ervaren.
Overdag zie je door het vierkant de blauwe lucht. Door de “omlijsting” en belichting lijkt de normaliter zo vanzelfsprekende lucht ineens betoverend, een kunstwerk aan het plafond. Het werk komt echter nog meer tot leven bij zonsopgang en zonsondergang. Turrell heeft namelijk een speciaal lichtprogramma ontwikkeld met een palet van zachtroze tot groen, dat staat afgestemd op de schemering in Wassenaar. Dit programma is helaas nog (!) niet beschikbaar. Jullie kunnen wel raden wat er bovenaan mijn bucket list staat… Een sleepover in dit kunstwerk van Turrell, tussen het licht.”
Carlien Lammers (1988) werkt sinds 2015 in het Stedelijk Museum Amsterdam. Haar hart ligt bij het toegankelijker maken van de kunstwereld, maar ze heeft ook genoeg liefde over voor haar katertje Pablo – naar Picasso of Escobar, jij mag kiezen.
Guido van der Werve, ‘Nummer acht (everything is going to be alright)’, 2007, Frans Hals Museum, Haarlem
Jule van Ravenzwaay | Het ijzige ‘Nummer acht’ | Frans Hals Museum
“Een man loopt over een uitgestrekte witte vlakte. Het is een bevroren zee. Slechts een paar meter achter hem vaart een gigantisch schip dat het ijs langzaam doorklieft. Het geluid klinkt dreigend op de achtergrond. De man blijft echter gestaag vooruit lopen zonder achterom te kijken. Is hij zich wel bewust van het gevaar? Als hij te langzaam loopt, zal het ijs onder zijn voeten scheuren en zal hij worden opgeslokt door een kolkende koude massa en verdrinken. Hoe langer je naar het beeld kijkt, des te meer lijkt de ijsbreker een gigantisch monster dat het op het enige levende wezen in de wijde omtrek heeft gemunt.
De waaghals in de video is de Nederlandse kunstenaar Guido van der Werve (1977). Van origine opgeleid tot pianist, zoekt de kunstenaar in zijn video’s – die hij net als symphonieën nummert – de grenzen van het menselijk bestaan op. Het onwerkelijke beeld van zijn videowerk ‘Nummer acht’ heeft me in een houdgreep en staat permanent op mijn netvlies gebrand. De video is simpel en dat is gelijk haar kracht. Het vormt een beeldschoon beeld, maar tegelijkertijd ligt het gevaar op de loer.”
Jule (1990) is gespecialiseerd in fotografie en videokunst en springt graag in de trein of vliegtuig voor een mooie expositie. Ze werkt moment voor de Light Art Collection.
Anoniem, ‘Baardmankruik’, 1530-1560, Rijksmuseum, Amsterdam
Daphne Rosenthal | Een Baardmankruik | Rijksmuseum
“Deze parmantige Baardmankruik kies ik uit, niet omdat dit het beste kunstwerk in Nederland is, maar omdat… just look at it! Hij is toch prachtig? Niemand heeft het ooit over dit werk, terwijl deze aardse heer met kogelronde buik toch mooi een plekje in het Rijksmuseum heeft veroverd. Vroeger bewaarde men in dit soort kruiken kwik of drank, en als heksenfles werden de Rijnlandse baardmannen gevuld met urine of haar. Zijn het beeltenissen van God of verbeeldingen van ‘De Wilde Man’, een populair thema in de zestiende eeuw? Of waren het toch wellicht spottende portretten van Keulse stadsbestuurders? Hoe dan ook, de heren zijn behoorlijk vol van zichzelf. Je kan je in ieder geval goed voorstellen dat er vijf eeuwen geleden, aan de overkant van de herberg, bij de Dom linksaf, precies zo iemand rondliep.
Als beeldend kunstenaar vind ik dit soort ontdekkingen altijd inspirerend. Bijkomend voordeel van een bezoekje aan deze man in het Rijksmuseum: het is heerlijk rustig in zaal 0.7. Hoef je voor de verandering eens niet met twintig toeristen te vechten voor goed zicht op ‘Het Melkmeisje’. De mooiste werken zijn vaak gemaakt door anonieme makers. Doordat ze een bepaalde virtuositeit en ego missen, komen ze heel dichtbij. Alsof ze me toefluisteren… niet te veel nadenken, aan de slag!”
Daphne (1979) is beeldend kunstenaar en experimenteel filmmaker. Ze verzamelt tweedehands boeken over volkskunst en vindt de Instagram-pagina van Bernhard Willhelm de beste.
Mark Rothko, ‘Untitled (Umber, Blue Umber Brown)’, 1962, Collectie Stedelijk Museum Amsterdam, c/o Pictoright Amsterdam
Yaël Speck | Rothko’s kleurvlakken | Stedelijk Museum Amsterdam
Hartje winter of midden in de snikhete zomer, ik ben altijd te porren voor een bad vol met schuim. Er is echter nog een heel andere badkuip waar ik maar niet van kan wegblijven: het Stedelijk Museum in Amsterdam. Lopend door het doolhof van Stedelijk BASE kom ik iedere keer oog in oog met mijn helden Picasso, Mondriaan, Warhol en ga zo maar door. Waar meeste mensen halverwege de collectie-opstelling verdrinken in de enorme blauwe zee van Barnett Newman’s Cathedra, draai ik me liever om naar een van de meest magische werken uit de collectie: Mark Rothko’s Untitled (Umber, Blue, Umber, Brown) uit 1962.
Het werk is opgebouwd uit verschillende kleurvlakken, net als de meeste bekende werken van Mark Rothko. Het wordt ook wel de colourfield-stijl genoemd, waarbij je veel grote kleurvlakken ziet zonder duidelijke penseelstreken of scherpe afbakeningen. Hierdoor lijken de kleuren te zweven of haast te gloeien. Untitled (Umber, Blue, Umber, Brown) is zo groot dat het voelt alsof je opgeslokt wordt door de diepe kleuren. Rothko heeft dit bewust gedaan om jou als kijker in een soort meditatieve staat te brengen: je ontdekt gevoelens en emoties die zich ergens diep binnenin schuil houden. Zelf zei hij ooit, “A painting is not a picture of an experience, but is the experience”. Hier ben ik het helemaal mee eens, en ik kan dan ook in huilen uitbarsten voor een werk van Mark (vaak tot verbazing van de oplettende suppoost). Dus ik daag je uit, volgende keer als je een bezoekje brengt aan de badkuip, ga eens voor dit werk staan, maak je hoofd leeg en laat de kleuren volledig op je inwerken… je zult versteld staan!
Yaël (1992) is een vers afgestudeerde lifestyle designer en woont in Rotterdam. Ze heeft een grote passie voor moderne schilderkunst, musea, New York City en vintage kleding. Dagelijks het MoMA bezoeken is haar droom, maar met dagtripjes naar het Stedelijk en Museum Boijmans van Beuningen is ze voorlopig net zo blij.
