Bij de entree van de tentoonstelling liggen alle benodigdheden klaar: felgekleurde vleugeltjes, opkrullende gouden puntschoentjes en diadeempjes met puntige oortjes. Ben je klaar voor je wedergeboorte als elfje? Hoewel eerlijk toegegeven dat de schoentjes ons iets te klein waren en de vleugeltjes nogal strak op de rug gebonden zaten, stonden we niet op het punt om een kindertheatervoorstelling in te gaan. Nee, de Nederlandse kunstenaar Melanie Bonajo (1978) nodigt je uit voor de eerste overzichtstentoonstelling van haar video-installaties, waarin ze met een dikke knipoog weliswaar heel serieuze onderwerpen aan de kaak stelt.
De titel van de tentoonstelling, ‘The Death of Melanie Bonajo’, klinkt misschien niet zo vrolijk als de elfjes-accessoires. De ietwat zweverige introductietekst van de tentoonstelling – overigens de enige tekst die je in deze tentoonstelling tegen gaat komen! – legt uit dat je moet sterven om herboren te worden. Bij je wedergeboorte kun je jezelf opnieuw uitvinden en vormgeven. “Wat wil jij zijn? Een vogel? Een rots? Een gevoel? Een geluid? Een elf? Jouw elf? Jezelf?” Als dit je allemaal wat onzinnig in de oren klinkt, think again: er wordt je in werkelijkheid gevraagd om open te staan voor andere manieren van kijken en omgaan met de wereld. In verschillende videowerken komen bijzondere mensen aan het woord die, soms met gevaar voor eigen leven, er wel heel alternatieve levenswijzen op na houden. Ieder werk reflecteert op de schaduwzijdes van onze moderne, kapitalistische samenleving en gaat aan de hand van concrete voorbeelden in op hoe het anders kan.
