Kunst serieus? Nah. Niet als je nu een bezoekje brengt aan Museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Daar heeft het Oostenrijkse kunstenaarskwartet Gelatin de grote Bodonzaal (1500 m2) overgenomen met een ruimtevullende installatie van gigantische *tromgeroffel* drollen. Dat lees je goed. Metershoge en ellenlange slierten van uitwerpselen zijn door dit prestigieuze museum gedrapeerd. Aanraken mag, maar hoeft niet. Mocht je nu al de kriebels krijgen: de stapels stront zijn natuurlijk niet echt, maar heuse sculpturen. Is jouw levensmotto ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, dan kunnen we je op dit punt al aanraden om lekker thuis te blijven. Voor de artistieke avonturiers: keep reading.
De
Kunstmeisjes
21 juni 2018
GO | NO GO #125: Een shit show in het Boijmans
Gaan of niet gaan: dat bepaal je zelf. Wij geven je – met een kritische blik – tips voor tentoonstellingen. Deze week zijn we in Museum Boijmans van Beuningen geweest voor de expositie ‘Gelatin: Vorm – Fellows – Attitude’.
Installatiefoto ‘Gelatin: Vorm – Fellows – Attitude’ in Museum Boijmans van Beuningen. Foto: De Kunstmeisjes.
De vier kunstenaars achter Gelatin (Wolfgang Gantner, Ali Janka, Florian Reither en Tobias Urban) werken al sinds 1993 samen en het ene project outshinet het andere weer in absurditeit. Zo maakten ze een werkende achtbaan in een galerie in Italië, zetten ze een reusachtige sculptuur van een neus aan de Donau-rivier in Oostenrijk, bouwden ze een houten raket in Zuid-Korea en creëerden ze samen met het publiek een kunstwerk van bevroren urine tijdens de eerste Biënnale van Moskou. Met hun werken willen ze taboes doorbreken, bezoekers even wakker schudden of ze weer even kind laten voelen. De vraag die je bij moet blijven: ‘what the hell heb ik net gezien?!’ In het Boijmans word je uitgenodigd om zelf mee te doen aan de tentoonstelling. Zodra je binnenkomt, zie je namelijk eerst enkel kledingrekken hangen met 101 handgemaakte, huidskleurige (tweedelige) kostuums. Nadere inspectie onthult dat het naked suits zijn, met zwierige schaamlippen, golvend lichaamshaar en indrukwekkende testikels. Zodra je je hebt ontdaan van enig gevoel van schaamte en remmingen en je in een van deze pakken hebt gehesen, is het tijd om de expositie te verkennen.
We lopen neutraal de grote zaal in en worden daar in één klap overweldigd door het monumentale formaat van de sculpturen. Grote bruine bergen die je van alle kanten kunt bekijken, aanraken of van een afstand kunt bewonderen. De eerste associatie die ons te binnen schiet is met de enorme sculpturen van Richard Serra, waar je als bezoeker door- of omheen kunt wandelen. We ervaren hetzelfde gevoel: we voelen ons heel klein en heel nietig. Maar in tegenstelling tot de stalen constructies van Serra, bewonderen we niet de glooiende vormen van rauw materiaal, maar de golvende rondingen van poep. Het is moeilijk om niet de slappe lach te krijgen: het is een prikkelend contrast tussen ‘het museum als tempel voor kunst’ en de bergen shit. We hoeven niet alles zo serieus te nemen, ook niet in musea, lijken de kunstenaars te echo-en door de ruimte. Die boodschap is verrassend verfrissend en bovendien de meest ideale expositie om giechelige nichtjes, broertjes of je eigen kinderen mee naartoe te nemen.
De ‘naaktpakken’ van Gelatin in de eerste ruimte van de tentoonstelling. Foto’s: De Kunstmeisjes
Het is heerlijk ironisch dat deze ‘kritiek op de kunstwereld’ in zo’n monumentale ruimte in een van de hoogstgewaardeerde musea in ons land staat. Maar uiteindelijk betalen bezoekers wel de volle pond om te kijken naar, tsja… stront. Dat is namelijk heel de expositie: een aantal stapels poep. Een angstaanjagende gedachte bekruipt ons: wie zijn hier nu de sukkels? Net als met alle poep-en plashumor is de grap er namelijk wel erg snel vanaf. Onze gedachten schieten naar Jeff Koons’ kunstwerk ‘Balloon Dog’: ook van zo’n monumentaal formaat en ook een kritiek op de kunstwereld die miljoenen over de balk wil smijten om een aluminium kermisprijs te kopen en daarmee hun plaats op de elitaire ladder te bevestigen. Wijlen schrijver Joost Zwagerman schreef eens over dit werk van Koons dat het gemaakt is om ‘de massa te narcotiseren’. Opium for the masses. We krijgen hetzelfde gevoel bij ‘Gelatin’. Kunst die zich goed leent voor een quasi-artistieke en ludieke selfie, een tentoonstelling waarin je ‘gewoon lekker kunt lachen’. De boodschap van deze expositie is – zoals we eerder schreven – duidelijk: neem kunst vooral niet te serieus. Maar of zo’n vijf drollen wel echt genoeg zijn om die boodschap over te brengen? Wij vinden het misschien toch wat karig en zijn daarom (nog) niet helemaal overtuigd.
Zelf bezoeken?
Hoe lang doe je er over?
30 minuten (inclusief verkleedpartij), hoewel je natuurlijk ook langer naar hartelust kunt blijven rondrennen tussen de drollen. Whatever floats your boat.
Expert level
Beginners |
Gevorderden |
Crazy pro
Meer weten
Either you love it or you hate it, maar het knotsgekke kwartet Gelatin maakt kunst waar je meer van wilt zien en weten. Op hun website vind je een mooi overzicht: https://www.gelitin.net/projects