Woelen, draaien, piekeren, niet in slaap kunnen vallen: het overkomt iedereen wel eens. Maar ga je dan uit bed, of blijf je toch liggen? Probeer je ouderwets schaapjes te tellen, of helpt een kopje kamillethee? En wie weet ligt er ondertussen – om je frustratie nog wat te voeden – iemand naast je kostelijk te snurken. Af en toe een slechte nachtrust is geen drama, maar wat als dit weken, maanden of jaren aanhoudt? Schokkend genoeg is dit voor 20 procent van de Nederlanders het geval, zo vertelt kunstenaar Annabel Oosteweeghel ons in haar fototentoonstelling Insomnia in Museum De Fundatie. Haar portretten brengen mensen in beeld die ’s nachts altijd wakker zijn, en door allerlei redenen de slaap niet kunnen vatten. Ze maakt zichtbaar wat zich afspeelt in de nacht, en wat het doet met mensen als slapen een droom blijft.
Verwacht mysterieuze, verstilde portretten en stillevens die ons qua kleurenspel en compositie doen denken aan schilderijen van Edward Hopper. Met twee of drie foto’s per serie wordt het persoonlijke verhaal van de zestien geportretteerden uit heel Nederland – mannen, vrouwen, jong, oud – verbeeld. Telkens spelen de scènes zich op een andere plek af, van de slaapkamer tot in de buitenlucht, maar de foto’s zijn allemaal ‘s nachts geschoten. De mensen, voorwerpen en interieurs lijken met de uiterste nauwkeurigheid te zijn gerangschikt, tot een filmisch geheel ontstaat. Dat het filmachtig aandoet is niet zo gek, want voordat Oosteweeghel ging fotograferen volgde ze een opleiding tot filmmaker. Zelf noemt ze haar werk imaginary documentary, waarmee ze aangeeft dat hoewel ze iets verbeeldt dat zich in de realiteit afspeelt, haar foto’s tot in detail in scène zijn gezet. Op haar website stelt ze dan ook: “Ik maak het niet mooier dan het is, ik maak het zo mooi als het kan zijn.”
