GO | NO GO #37: ‘Niet zien … maar kijken’

We zijn vooral gecharmeerd van de tentoonstelling van Wang. Om te beginnen doordat er in haar videowerk heel de tijd een afgetrainde man in een piepklein onderbroekje te zien is (Dries Roelvink zou jaloers zijn). Hij loopt naast Wang, of door het beeld, maar zegt niks en er wordt ook niks over hem gezegd. Wij vragen ons af wat dit voor ongemakkelijke situatie is (en hoe hij aan zijn sixpack komt). Gelukkig vraagt de presentator wat de aanwezigheid van deze man te betekenen heeft, waarop Wang antwoordt dat hij de realiteit is en ze hem heeft meegenomen om het interview meer ‘echt’ te maken. Gaat dat om een realistisch lichaam? (If so, dan moeten de mannen om ons heen echt vaker naar de sportschool). Of dat we alleen “perfecte” lichamen als echt en acceptabel beschouwen en we hypergefocust zijn op het oppervlakkige? En speaking of ‘echt’, welk interview is nu meer echt: het originele interview, of Wangs remake? Het zijn interessante vragen, waar je nog lang over blijft nadenken.

De tentoonstellingen van Tuttle en Bosmans zijn een stuk conceptueler. Als je al gauw bij hedendaagse kunst denkt, ‘Dat kan mijn kleine broertje ook’, dan is dit waarschijnlijk niets voor jou. Sommige werken uit de tentoonstelling zijn – zelf als je dat nooit denkt – lastig te begrijpen en lastig te waarderen. Zoals het werk van Tuttle, waarbij op de wandtekst staat dat het werk zich moeilijk laat beschrijven en dat de bezoeker het werk het best kunt bekijken zonder al te veel informatie. We lezen dat de bezoeker dat doet door ‘niet zien … maar kijken’. Dat klinkt veelbelovend. In de praktijk blijkt het lastiger: we zien een stalen frame met een lap er overheen. En een discobal. En nog wat lappen. We kijken en kijken, maar kunnen hier niet meer van maken dan dat. In de tentoonstelling van Kasper Bosmans is de connectie tussen zijn vogels en de collectie van het Frans Hals Museum ook vrij dunnetjes. Hij laat zich inspireren door mythologische verhalen en folklore, en dat deed men in de zeventiende eeuw ook (wat je in de collectie kunt zien), maar is dat genoeg? Wij zien het nog steeds niet helemaal.

BONUS! Als je echt on a roll bent, is er nog een extra zaal waar een werk van Gabriel Lester te zien is: How to Act. Deze kunstenaar is geen onderdeel van de driedelige tentoonstelling, maar eigenlijk vonden we dit werk het leukst. Dit is namelijk is iets wat je niet elke dag ziet: dit is een film zonder film. Op een lege muur wordt aan de hand van wisselend licht en filmische muziek het idee van een film, of van scènes geschetst. Verder zie je niks en gaat het om je verbeelding. Het is even wennen, maar doordat het zo gek is, is het een hele toffe ervaring. Give it a try!