GO | NO GO #380: Spelen in een oud krakerspand

Outside the Soup is een warm welkom in een speels universum. In de zaal zie ik onder andere een hangmat met glinsterende vliegjes van textiel eromheen, een hangend walvisskelet en een videogame met een koptelefoon en controller. Het doet me verlangen om op ontdekkingstocht te gaan. Op de vloer lees ik dat bezoekers worden aangemoedigd om hun schoenen uit te trekken. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen: het kind in mij is los. De kunstwerken geven, juist doordat ze speels zijn, ruimte om complexe emoties en thema’s te ontdekken. In de eerder genoemde videogame The Bride Who Could Not Stop Crying van Afra Shafiq (1989) beleef je een trouwdag van een bruid die rouwt om haar verloren zelfbeschikking. Met de controller beweeg je de bruid door verschillende werelden, opgebouwd uit digitaal borduurwerk, waarin zij mythische wezens tegenkomt die haar iets leren. Zo loopt ze een andere bruid tegen het lijf, die zo graag niet wilde trouwen dat ze een baard liet staan. Haar aanstaande man wilde geen vrouw met baard trouwen, en kruisigde haar als straf. Nu is ze een godin, vertelt de game, waar alle vrouwen die meer vrijheid zoeken tot bidden.

Het is opvallend met hoeveel zorg de werken in de ruimte en ten opzichte van elkaar zijn geplaatst. Het oogt rustgevend en voelt tegelijk als een frisse slok inspiratie. Gezien de enorme variatie aan materialen en kunstvormen – van keramiek tot textiel en van pastel tot videokunst – maakt dit veel indruk. De werken zijn zo opgesteld dat de contrasten elkaar versterken en tegelijkertijd tegenwicht bieden. Zo zijn er de verfijnde keramieken werken van Hiroki Miura (1991): dierfiguren, mensen en soms beide in één, met hier en daar een zwarte afdruk van een vlam erop, zoals op de bil van een konijntje. De verbrande billen zijn het resultaat van een Japanse techniek waarbij keramiek direct in open vuur wordt gebakken, vertelt Dana van W139 mij. Er vlak achter (of naast, het is maar net hoe je loopt) reikt het gigantische textielwerk SCRAP METAL DREAM BOAT (BEAM ME UP!) van Dagmar Bosma (1994) tot het dak. De kunstenaar verfde enorme doeken met roest van oude stukken metaal, wat abstracte, vlekkerige vormen achterliet. Daardoor doen ze denken aan enorme papyrusrollen, die verhalen lijken te bevatten in een nieuwe, onbekende taal die je mag ontcijferen. Pal ernaast, haast verstopt, is juist weer een klein werk op papier te zien van Marnix van Uum: een bloemenzee, waarachter twee nieuwsgierige ogen je recht aankijken. Outside the Soup zit vol contrasten in grootte, materialen en beelden, waardoor ieder werk voelt als heel nieuwe ervaring. De nieuwsgierige ogen uit het werk van Marnix van Uum lijken dan ook een aanmoediging: wie openstaat voor het onverwachte zal zeker een schat vinden in dit magische kunstlandschap.