GO | NO GO #382: Schip Ahoy! Street art in Oostende

De belle époque-wandelroute van 6,4 km brengt je langs de meeste nieuwe werken. Heb je last van FOMO? Dan is de fietsroute van 26 km waarbij je al trappend álle kunstwerken ontdekt iets voor jou. De mix van recente murals en ondertussen gevestigde waarden in het Oostendse straatbeeld is verrassend. Zo maant een metershoge witte schoothond je vanop de zijgevel van een rijhuisje aan om de planeet te redden. Het guitige snuitje staat er al sinds 2019, maar ik kan me inbeelden dat het hondje van de anonieme graffitikunstenaar Escif (actief sinds 1997) ook de geroutineerde voorbijganger nog steeds een glimlach weet te ontfutselen. Normaal schildert Escif enkel in zijn eigen stad Valencia, maar voor The Crystal Ship maakte hij een snoezige uitzondering. Op de route van de belle époque-wandeling vind je ook de indrukwekkende muurschildering van de Belgische hedendaagse kunstenaar Ilke Cop (1988). The Crystal Ship begeleidde deze winnaar van de prestigieuze Gaverprijs, een tweejaarlijkse wedstrijd voor hedendaagse schilderkunst, om haar allereerste mural ooit te maken. En wat voor een. Onder de nok van een Oostendse woning schuilt een droevige pierrot. Het lijkt alsof de clown buitenproportioneel uit het huis wil groeien, net als Alice in Wonderland. Het huis wil echter niet mee en zo blijft de figuur in een ongemakkelijke pose steken. Met een hand schuift ze aarzelend een groen gordijn open (let ook op de manier waarop de plooien in het gordijn en in de kledij van de clown geschilderd zijn: magnifiek). Maar de clown lijkt niet klaar om te performen. Nog liever verdwijnt ze weer, zoals de terugtrekkende zee.

Dit jaar is het 75 jaar geleden dat de Oostendse grootmeester James Ensor overleed. Ook enkele kunstenaars van The Crystal Ship lieten zich inspireren door dezelfde zeelucht die Ensor inademde en brengen een eerbetoon aan de kunstenaar. En die huldes kunnen best subtiel zijn. De Italiaanse PixelPancho (1984) schilderde bijvoorbeeld een broche met het portret van Ensor op de borst van een robotachtige Napoleon. De Duitse Hera (Jasmin Siddiqui, 1981)  laat haar personage dan weer paraderen tussen allerlei maskers, een verwijzing naar de souvenirwinkel van Ensors moeder. Een onmiskenbare ode aan Ensor is het fotorealistische werk van de Duitse Case Maclaim (Andreas Von Chrzanowski, 1979). Op het Ensorinstituut schilderde hij zijn versie van Ensors Zelfportret met maskers (1899). Inclusief witte smiley als een soort tag of handtekening van de street artist op het gezicht van de grootmeester. Een hoogtepunt op de belle époque-wandelroute zijn de twee muurschilderingen van de Duitse kunstenaar Wayne Horse (Willehad Eilers, 1981) – die eigenlijk zijn graffiti spuitbussen permanent had opgeborgen. Speciaal voor Ensor ging hij niet een, maar twee keer een gevel te lijf in dezelfde straat. Het tweeluik doet denken aan Ensors Intocht van Christus te Brussel in 1889 (1888). Het lijkt alsof verschillende perspectieven en figuren op een hoop worden gesmeten. Vergaap je naar hartenlust aan de dikke vingers die naar glazen rode wijn graaien, kwijlende mannen en vrouwen, gekke grimassen, maskers en zwangere buiken – maar verlies ondertussen het verkeer niet uit het oog, want kunst spotten in het wild is niet zonder gevaar.