GO | NO GO #384: Aan de zee

Playa visualiseert de ervaring van het leven tussen twee werelden. Bijzonder is het drieluik dat bestaat uit Kant’i Laman #7, Kant’i Laman #8 en Kant’i Laman #9. Op elk van deze foto’s zie je dezelfde vrouw met een kind in haar armen. In een witte jurk, bedrukt met rode bloemen en zwarte stippen kijkt zij voor zich uit richting het Europese continent. Hoe ervaart zij de relatie tussen haarzelf als eilandbewoner en Nederland? Het is een subtiele, maar treffende manier van Trapenberg om de complexe relatie tussen het eiland en het continent aan te stippen. Curaçao werd immers nog tot 1954 bestuurd als kolonie en is pas sinds 2010 erkend als zelfstandig land binnen het Koninkrijk der Nederlanden. De oplettende kijker ziet dat de drie foto’s slechts van elkaar verschillen door de wisselende blik van het kind: de enige persoon met wie je in deze tentoonstelling oogcontact maakt. Hierdoor voel je je op heterdaad betrapt, als een buitenstaander in een ruimte die geclaimd is door de lokale bewoners. Een stukje verderop in de zaal, rechts van het drieluik, hangt de foto Kant’i Laman #10, een verborgen zelfportret van de fotograaf. Met de rug naar ons toegekeerd, staat hij in een rood t-shirt en op gele badslippers op hetzelfde uitkijkpunt als de jongeren op de andere foto’s. Het zelfportret lijkt een innerlijke strijd weer te geven: enerzijds een gevoel van thuiskomen, de voeten op vertrouwde grond, anderzijds het altijd naderende vertrek naar de andere kant van de Atlantische Oceaan, naar het land waar hij zijn leven als volwassene heeft opgebouwd. Trapenberg is de belichaming van het leven tussen twee werelden.

Speciaal voor deze tentoonstelling ontwikkelde dj en audio-onderzoeker Rozaly een soundscape die Trapenbergs foto’s een extra laag geeft. Terwijl je de kunstwerken bekijkt, hoor je verschillende geluiden die Curaçao rijk is, zoals Caribische muziek, geroezemoes, vogelgefluit en de golvende zee die het eiland omringt. Deze soundscape biedt een unieke ervaring 一 in musea sta je meestal in een doodstille ruimte naar kunstwerken te turen 一 waarbij er nog een zintuig wordt geprikkeld. Het is alleen jammer dat het geluid aan de zachte kant staat, waardoor volledige onderdompeling in de herinneringen van Trapenberg onbereikbaar blijft. Maar is dat niet altijd het geval met andermans herinneringen?