GO | NO GO #58: How to disappear in Seth Price’s exhibition

Eén van de eerste elementen die je in de tentoonstelling tegenkomt zijn afgegoten, vacuümgevormde mallen van bomberjacks. Het bomberjack werd oorspronkelijk ontworpen voor luchtmachtpiloten in de Eerste Wereldoorlog en was bedoeld als functioneel kledingstuk, dat echter in de loop van de 20ste eeuw werd opgepikt door motorrijders, punkers en hiphoppers. Inmiddels is het een weinig origineel icoon van de massa-geproduceerde mode, zo laat het Stedelijk ons weten (dit trek je dus niet aan als je naar deze tentoonstelling gaat, wees gewaarschuwd). Op zich interessant om bij de culturele transformatie van zo’n kledingstuk stil te staan, maar wat zegt zo’n gouden mal van een verfrommelde bomberjack daar verder over? Het zou flauw zijn van ons om ineens van ieder kunstwerk een zware, diepgaande betekenis te verwachten, maar we stuiten op meer van deze ietwat loze duidingen. Niet alleen die kekke jasjes komen we meerdere malen tegen, ook plastic platen met een enkele afgegoten tiet of een vuist komen we steeds weer tegen, of afgegoten stukken touw (ook wel Knot Paintings genoemd, door Price ook wel ironisch genoeg tot not-paintings omgedoopt). Esthetisch? Best wel hoor. Maar juist door de eindeloze herhaling wordt het ook een beetje flauw. Dat deze beelden in de zaalteksten ‘gelaagd’ worden genoemd en als ‘reallife fotoshoppen’ worden beschreven – wij snapten ‘m niet.

We komen meerdere werken tegen waarin Price zich bezig heeft gehouden met de barbaarse kant van onze internetcultuur, waarin executievideo’s, martelingen, moord en brand rondcirculeren die we gek genoeg massaal opzoeken. Een curved flatscreen tv ligt plat op de grond en toont de aanslag in 1981 op de Amerikaanse president Ronald Reagan die hij ternauwernood overleefde. Het schokkende beeld van de verschrikte cameraman heeft hij rondom geblurd, waardoor de gebeurtenis meer weg heeft van een onstuimige nachtmerrie dan van een nieuwsverslag. De chaos en angst van het moment wordt versterkt door het effect van het beeld, dat ons als een draaikolk lijkt op te slurpen terwijl we er boven hangen, kijkend naar het scherm op de vloer. Anderzijds worden de beelden daardoor juist ook nog sensationeler; is dat niet precies wat onze honger naar dit soort beelden tot de nogal zwartgallige guilty pleasure van onze tijd maakt? Maar juist in het geval van deze poging tot moord bestond het internet nog niet. Een ander werk genaamd Digital Video Effects: “Holes”  toont gruwelijke beelden van onder andere onthoofdingen, die op een soundtrack van een helium-achtige vervorming van Price’ eigen stem zichtbaar worden en weer verdwijnen in duizenden gaatjes, die nog het meest weg hebben van de enthousiaste klikken met onze muizen. De visualisering is veelzeggend over de populariteit van afgrijselijke beelden op het internet, maar wordt dan juist getoond op een oud bakbeest van een tv die nog in het piepschuim in een kartonnen doos zit – alsof iemand dat nog gebruikt? Deze ogenschijnlijke dwarsverbanden tussen de technologische vooruitgang van onze devices, tv-beelden en internetcultuur zijn op zijn minst onlogisch, dan wel verwarrend te noemen.

Wat Seth Price wil zeggen werd ons dus niet altijd duidelijk. Hij staat erom bekend dat hij graag zijn eigen werk van context voorziet via lezingperformances, zelfgeschreven catalogusteksten en persberichten, waardoor we niet zeker weten in hoeverre we het ‘t Stedelijk kwalijk kunnen nemen dat we van de zaalteksten niet veel wijzer werden. De uitleg die hij aan zijn eigen werk biedt is vaak een verlengstuk van het werk, die het geheel vaak gecompliceerder maakt in plaats van verhelderend. Een beetje erg highbrow dus. Duiden is voor mietjes, en dat voelden wij ons in deze tentoonstelling. Door kunstenaars wordt Seth Price echter op handen gedragen; voor het grote publiek (inclusief wijzelf) is hij nog onbekend. Dus ontdek een meester of voel je verloren in deze grote overzichtstentoonstelling – maar don’t come crying to us, want wij hebben je gewaarschuwd.