GO | NO GO #94: De perfecte expo voor je quarterlife crisis

Wanneer we door de zalen lopen, zien we kunstwerk na kunstwerk dat ons het gevoel geeft dat wij mensen altijd een klein beetje (of iets meer) in de knoop zitten, samen of alleen, en zoeken naar gezonde en gelukkig makende relaties, met anderen en met onszelf. Het is herkenbaar, soms pijnlijk en soms geruststellend – kunst als therapie, als het ware. Confronterend is bijvoorbeeld het werk van Antony Gormley, Mass uit 2006. Als je van een afstand naar het web van stalen draden kijkt, zie je heel duidelijk een menselijk vorm in de draden. Hoe dichterbij je komt, des te meer “verdwijnt” de mens in zijn omgeving… Ook het werk van Esther Tielemans grijpt terug op het thema van identiteit. Haar kunstwerk heet YOU, maar de hoogglans gelakte zwarte platen vormen samen de letter ‘i’. Als je recht voor het werk gaat staan, zie je je eigen reflectie – je ontkomt op geen enkele wijze aan jezelf in het werk van Tielemans.

Wat ons verder in het oog (en hart) springt: naast werken met de thema’s identiteit en eenzaamheid, zijn er in elke zaal wel een paar kunstwerken die één en al lichamelijkheid laten zien. Als deze tentoonstelling ons iets vertelt over de tijdsgeest, dan is bij deze bepaald dat we niet alleen erg “in ons hoofd zitten”, maar ook een obsessie met ons lijf hebben. We zien bijvoorbeeld het kunstwerk van Henrique Oliveira, Condensation uit 2012-2015, een rij matrassen zien waarvan de binnenkant helemaal uitgekauwd lijkt te zijn. De textuur van de matrassen doen ons op een perverse manier denken aan filmpjes van liposuctie die je in sensationele SBS6-programma’s ziet (geef maar toe, jij hebt er ook wel eens langs gezapt). Daarnaast zien we ook een pure en directe verbeelding van de menselijke natuur in de portretten van Rineke Dijkstra. We zien drie vrouwen die net zijn bevallen van een kind; hun lichamen ogen ijzersterk en kwetsbaar tegelijkertijd, een van de vrouwen draagt nog een enorm maandverband, bij een ander zien we een stroompje bloed langs haar been lopen. Deze “lichamelijke” werken zorgen ervoor dat we ons een beetje ongemakkelijk voelen, op een goede manier – een beetje vreemd, maar wel lekker dus.

Nog even in de categorie huishoudelijke mededelingen en praktische aangelegenheden: in de zalen hangen er geen lappen tekst, het is de bedoeling dat je KIJKT. Of je de kunst mooi vindt, lelijk vindt, of gewoonweg niet begrijpt: jij bent de baas, er wordt jou geen interpretatie of inhoudelijke informatie opgedrongen. Mocht je toch graag meer willen weten over de (achterliggende betekenis van) een kunstwerk,  pak je gewoon het tentoonstellingsboekje erbij dat uitgedeeld wordt bij binnenkomst. Hier lees je in heldere en korte stukjes meer over de individuele stukken. Ook handig als je thuis nog een keer je favorieten wilt opzoeken!