‘Triënnale Brugge’: #IloveBruges
Ik zeg het maar meteen: Brugge is níét het Venetië van het Noorden. En de Brugse reien dan, hoor ik je vragen. Waar de lagune bezaaid is met plezierbootjes, gondels en de vaporetto, worden de kanalen in Brugge geteisterd door toeristische boottochten. Waag je je met een kajak op de reien, verwacht je dan aan een klap op je kop met een roeispaan van rederij ‘De Alleenheerser’. Ook het perfecte Brugge van op de prentkaart heeft een keerzijde (die waarop je krabbelt dat alles leuk is en dat de zon schijnt en achterwege laat dat je geconstipeerd bent en je huisdier mist). De derde editie van Triënnale Brugge toont met TraumA het leven achter de historische gevels. Dertien nationale en internationale kunstenaars maken van de stad hun speelveld en verkennen de grens tussen Traum (droom) en Trauma (werkelijkheid).
Nadia Kaabi-Linke (1978) inspireerde zich voor haar installatie Inner Circle op de blinkende plakkaten aan de gevels van hotels. Leden van exclusieve clubs bakenen hun territorium bij voorkeur af met een koperlegering en een diepe gravure. Vaak zit er een cirkelvorm in het logo: je behoort tot de kring of je valt er buiten. Voor Inner Circle bekleedde de kunstenaar een cirkelvormige bank met schrikdraad voor duiven. Van uitnodigende rustbank tot marteltuig (tenzij je een fakir bent). Ik voel me plots minder welkom in deze toeristische droombestemming. Ook de installatie van Hans Op De Beeck (1969) staat stil bij stad Brugge als een attractie van klinkerstraatjes en erfgoed. Hij maakte met Danse Macabre een kermismolen op ware grootte, geprangd tussen de barokke gevel van de Sint-Walburgakerk en een statige gouverneurswoning. Alleen roept deze carrousel geen plezier, kinderlijke vrolijkheid en de geur van karamelappels en suikerspinnen op. De draaimolen draait niet, de paarden gaan niet op en neer en we zien geen joelende kinderen maar versteende skeletten. Alles is ondergedompeld in spookachtig grijs. Dit is Bruges-la-Morte op z’n best; verstild, desolaat en bevreemdend. De installatie roept dezelfde sfeer op als een stadsgezicht van de symbolistische schilder Fernand Khnopff (1858). Die legde Brugge in de vorige eeuw vast als een kwijnende stad, verstoken van levende zielen. Misschien hebben Brugge en Venetië dan toch iets met elkaar gemeen: de heimelijke wens om toeristen te verjagen.
De Triënnale is nog t/m 24 oktober 2021 te bezoeken in Brugge. Meer informatie: https://www.triennalebrugge.be/nl/
