Zodra je de kleine ruimte in bent gestapt, voel je je een voyeur. Met haar rug naar je toe, staat een robot vrouw. Overduidelijk een stripper. In een nietsverhullend wit pakje, met een blonde pruik op en lieslaarzen aan danst ze op het ritme van popnummers, terwijl ze zichzelf in de spiegel bekijkt. Haar heupen wiegen soepel heen en weer, haar dijen en billen lijken romig en stevig, menselijk. Maar het is geen sensuele vrouw, geen geseksualiseerd stereotype. Het is een monster. Het zacht ogende vlees van haar armen wordt bruut onderbroken door de mechanische gewrichten in haar schouders. Haar gezicht is verstopt achter een masker dat doet denken aan een satanische roofvogel. De vieze vegen op haar kleding geven de indruk alsof ze naar de hel en terug is gesleept. Ondanks haar vloeiende bewegingen, zie je dat ze met een staak midden door haar borstkas aan de spiegel vastzit. Dan kijkt ze je recht in je ogen aan. Aantrekkelijk en tegelijkertijd immens afstotelijk houdt ze jouw blik vast, je kunt er niet meer aan ontsnappen. Wie is hier nu de slaaf, zij of jij?
Jordan Wolfsons installatie Female Figure uit 2014 vormt het hoogtepunt uit de tentoonstelling TRUTH/LOVE. Dit is het tweede deel van Wolfsons tweeluik in het Stedelijk en de opvolger van zijn tentoonstelling MANIC/LOVE. Naast Female Figure krijg je ook een vrij uitgebreid overzicht van wat Wolfson verder nog maakt, waaronder twaalf films en animaties uit zijn eerste periode als kunstenaar en zijn nieuwe video Animation, masks.
