Wanneer EYE aankondigt dat ze een nieuwe tentoonstelling openen, zijn wij er altijd als de kippen bij. Dit keer zie in het filmwalhalla aan het IJ geen ode aan een wereldberoemde filmmaker zoals (hiervoor) Scorsese, maar worden twee underground filmkunstenaars uit twee totaal verschillende werelddelen uitgelicht. Apichatpong Weerasethakul (Bangkok, Thailand) en Cao Guimarães (Belo Horizonte, Brazilië) hebben eigenlijk niets met elkaar te maken en kennen elkaar niet, maar schitteren desalniettemin samen in deze expositie. Het uitgangspunt van Locus: Apichatpong Weerasethakul – Cao Guimarães is namelijk de unieke verbondenheid van beide filmmakers aan hun regio.
De titel van deze expositie, afgeleid van de namen van de filmmakers, is een hele mond vol en dagen later discussiëren we nog steeds over de correcte uitspraak. Een stuk helderder is de opbouw van de tentoonstelling: achter een wandje met daarop de introductietest, vind je eerst een ruimte waar het werk van Cao Guimarães te zien is. Zijn films zijn herkenbaar door het langzame tempo en zijn oog voor detail. Hij focust bijvoorbeeld op een zeepbel die – trager dan drie slakken die in de file staan voor een blaadje sla – door een gebouw zweeft. Het effect is fascinerend en vooral erg rustgevend. De ruimte is zo ingericht dat je meerdere films tegelijk kunt zien (ze worden simultaan afgespeeld), of juist voor een enkel scherm kunt zitten om ze afzonderlijk te bekijken.
